Rökkur - 01.10.1922, Síða 44

aðeins andartak. Og svo var sem gráthljóð bærist að eyrum hans
og það var einnig aðeins andartak, en svo breyttist niður þess í ógn
og ofsa. Og þegar stormurinn hafði sópað loftið, sá hann, að ský-
þykkni huldi enn mánann. Og úr vesturátt komu æ sterkari storm-
hviður. Öldurnar hentust á vitann í æðisham, svo bjargið sjálft
hristist, sem vitaturninn stóð á. Og úti í myrkrinu leit öldungurinn
mergð grænna ljósa við og við, en þau voru frá ljóskerunum, sem
fest voru á siglutré skipanna. Þessi grænu ljós lyftust hátt, og svo
var eins og þau styngju sér. Og svo vögguðust þau, ýmist á þessa
hliðina eða hina. — Skavinski fór til herbergis síns. Á skipunum
á hafinu háðu sjómennirnir harða baráttu við ægilega storma, við
nóttina, myrkrið og öldurnar. En inni í vitaturninum ríkti ró.
Niður hafsins, ýlfur stormsins náði ekki í gegnum þykka veggina.
Svo aðeins hið reglubundna tikk-takk klukkunnar heyrðist þar
inni. Og öldungurinn gamli og þreytti hlustaði á það, þangað til
svefninn kom.
II.
Stundir liðu, vikur liðu. Sjómenn hafa þá trú, sumir hverjir, að
stundum á óveðursnóttum á sjó úti, að eitthvað kalli á þá með
nafni utan úr dimmunni. Sé eitthvað, sem kalli oss þannig á sjó
úti, getur þá eigi hugsazt, að manni, sem er gamall orðinn, finnist
eitthvað kalla á sig, úr enn dimmara og leyndardómsfyllra haf-
myrkri? Og að því þreyttari sem hann er á lífinu, þess kærari séu
honum þessi köll, hvort sem þau eru ímynduð eða ekki. En kyrrðar
þarf með til þess að geta heyrt þau. Og svo er það oft um gamalt
fólk, að það eins og ýtir sjálfu sér til hliðar og sér gröf sína fyrr
en þörf er á. — Vitaturninn varð nokkurs konar gröf fyrir Skav-
inski. Ekkert er einmanalegra en líf í vitaturni. Ef ungir menn
taka að sér slíkt starf, hætta þeir að jafnaði eftir stuttan tíma. Vita-
verðir eru oftast menn af æskuskeiði komnir, einrænir og hirða lítt
um návist annarra. Og komi það fyrir, að slíkir menn fari úr vita
sínum um stundarsakir og þangað sem mengi er glatt, þá ganga
þeir í þeim hóp, sem manneskja nývakin af þungum svefni. í
vitanum gerðist svo fátt, sem kennt gæti manni að venjast öllu.
Flest, er vitavörður lítur, er stórlegt og breytilegt. Himinn og haf
og á milli einmana mannssál. Slíkt er líf vitavarðanna og af því
mótast hugsanir þeirra. Allt er tilbreytingarlaust, jafnvel starfið.
Dagur er degi líkur eins og samkyns perlur á bandi. Aðeins veðrið
44