Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 44

Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 44
aðeins andartak. Og svo var sem gráthljóð bærist að eyrum hans og það var einnig aðeins andartak, en svo breyttist niður þess í ógn og ofsa. Og þegar stormurinn hafði sópað loftið, sá hann, að ský- þykkni huldi enn mánann. Og úr vesturátt komu æ sterkari storm- hviður. Öldurnar hentust á vitann í æðisham, svo bjargið sjálft hristist, sem vitaturninn stóð á. Og úti í myrkrinu leit öldungurinn mergð grænna ljósa við og við, en þau voru frá ljóskerunum, sem fest voru á siglutré skipanna. Þessi grænu ljós lyftust hátt, og svo var eins og þau styngju sér. Og svo vögguðust þau, ýmist á þessa hliðina eða hina. — Skavinski fór til herbergis síns. Á skipunum á hafinu háðu sjómennirnir harða baráttu við ægilega storma, við nóttina, myrkrið og öldurnar. En inni í vitaturninum ríkti ró. Niður hafsins, ýlfur stormsins náði ekki í gegnum þykka veggina. Svo aðeins hið reglubundna tikk-takk klukkunnar heyrðist þar inni. Og öldungurinn gamli og þreytti hlustaði á það, þangað til svefninn kom. II. Stundir liðu, vikur liðu. Sjómenn hafa þá trú, sumir hverjir, að stundum á óveðursnóttum á sjó úti, að eitthvað kalli á þá með nafni utan úr dimmunni. Sé eitthvað, sem kalli oss þannig á sjó úti, getur þá eigi hugsazt, að manni, sem er gamall orðinn, finnist eitthvað kalla á sig, úr enn dimmara og leyndardómsfyllra haf- myrkri? Og að því þreyttari sem hann er á lífinu, þess kærari séu honum þessi köll, hvort sem þau eru ímynduð eða ekki. En kyrrðar þarf með til þess að geta heyrt þau. Og svo er það oft um gamalt fólk, að það eins og ýtir sjálfu sér til hliðar og sér gröf sína fyrr en þörf er á. — Vitaturninn varð nokkurs konar gröf fyrir Skav- inski. Ekkert er einmanalegra en líf í vitaturni. Ef ungir menn taka að sér slíkt starf, hætta þeir að jafnaði eftir stuttan tíma. Vita- verðir eru oftast menn af æskuskeiði komnir, einrænir og hirða lítt um návist annarra. Og komi það fyrir, að slíkir menn fari úr vita sínum um stundarsakir og þangað sem mengi er glatt, þá ganga þeir í þeim hóp, sem manneskja nývakin af þungum svefni. í vitanum gerðist svo fátt, sem kennt gæti manni að venjast öllu. Flest, er vitavörður lítur, er stórlegt og breytilegt. Himinn og haf og á milli einmana mannssál. Slíkt er líf vitavarðanna og af því mótast hugsanir þeirra. Allt er tilbreytingarlaust, jafnvel starfið. Dagur er degi líkur eins og samkyns perlur á bandi. Aðeins veðrið 44
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Rökkur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Rökkur
https://timarit.is/publication/1770

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.