Rökkur - 01.10.1922, Síða 49

legt yfir öllu. Og skyndilega var kyrrðarþögnin í náttúrunnar ríki
rofin, og það var rödd öldungsins, sem rauf hana, því hann las hátt,
eins og hann þann veg skildi betur:
Lithúanía. Land mitt,
landið hreysti,
þú átt mikið lof skilið,
Lithúanía.
En sá einn veit,
er átt hefir
og eftir það misst.
Fullkomin finnst mér
fegurð þín í dag.
Ég lít þig og ljóða,
því löngun mín er til þín.
Rödd Skavinski bilaði. Stafirnir virtust dansa á pappírnum fyrir
augum hans. Það var sem eitthvað brysti í brjósti, og það var sem
blóðalda losnaði frá hjarta hans og þrýstist að raddfærum hans og
þaggaði mál hans.
En er hann náði valdi á sér aftur, hélt hann áfram:
Heilaga Guðs móðir, sem gætir Chenstohova!
Þú blessar Ostrobrama
og heldur verndarhendi þinni yfir
borginni Novgrodek og trúum íbúum hennar.
Eins og þú gafst mér þrek mitt aftur á æskuárum,
þegar móðir mín ákallaði þig, grátbólgin,
og ég lyfti augnalokum mínum, er þú svaraðir
bæn hennar og mér fannst sem ég
gengi inn að fótskör Guðs og þakkaði Honum
lífið, sem þú endurgafst mér í náð Hans, —
eins gef oss, vor heilaga Guðs móðir, á undur-
samlegan hátt, vort ljúfa land.“
Veggur vilja hans hrundi á andartaki, eins og flóðgarður, sem
haldið hefir flóðinu í skefjum um stund, en skyndilega verður
undan að láta fyrir ofurmagni þess. Öldungurinn grét. Hann kast-
aði sér á fjöruna. Silfurhærurnar hans kysstu hvítan sandinn. í
49
4