Rökkur - 01.10.1922, Side 82

Ævintýrið
Sudandi flugur í gluggakistunni. Annað veifið fljúga þær beint
á rúðuna, en hrapa jafn hraðan niður aftur. Þær vilja út, út!
Út í lognið og hlýindin og sólskinið — og undan fingrunum hans
Tuma litla. Því Tumi er brellinn. Hann hefir skriðið upp á borð-
ið, sem stendur undir baðstofuglugganum. Hann er á flugnaveið-
um. Auðvitað! Hann má ekki fara út. Hann gæti dottið í lækinn
— eða ofan í brunninn. Svo sagði hún mamma hans að minnsta
kosti, og hann varð að húka inni, af því mamma hans var inni.
Af því hún var að þvo þvott frammi í eldhúsi. En bráðum færi
hún niður að læk að skola og þá ætlaði hann með. Þar ætlaði
hann að vera meðan mamma hans skolaði og blákkaði niður við
við stokkinn í læknum. Og hann ætlaði sér að kasta steinum í læk-
inn, stórum steinum, svo gusaðist upp. En það var gott að mamma
hans var frammi, þegar hann þurfti að vera inni — eða réttara sagt
mátti til að vera inni. Þá var hann þó viss um að fá ekki högg á
fingurna litlu. Því mamma hans hafði sagt honum, að það væri
ljótt að drepa flugur — eða slíta af þeim vængina. Og ef hann
gerði það, fengi hann högg á fingurna. — Hún hafði tekið svo
óþyrmilega í handlegginn á honum um daginn. Honum fannst
hann ætla að slitna í sundur. Hann æpti hástöfum.
„Jæja, var það sárt?“ spurði mamma hans.
„Heldurðu þá ekki flugunum finnist það sárt, þegar þú slítur
af þeim vængina?“
„Þær hljóða ekki.“
„Nei, þær hljóða ekki. Þær vantar málið. Þær geta ekki kvartað.
En þær hafa tilfinningu, eins og þú.“
Það var nú ekki meira en svo, að Tumi tryði þessu. En fyrst
mamma hans sagði það, hlaut það að vera satt. Og mamma hans
var svo góð, alltaf svo góð. Nema þegar hann var vondur. En hann
var alltaf góður, nema þegar hann var lokaður inni og gott var
veður. Til dæmis í dag. Honum leiddist og hann gleymdi að vera
góður. Þangað til hann heyrði fótatak í göngunum. Hann hoppaði
82