Rökkur - 01.10.1922, Síða 91

eg hugði að telja þá,
unz heyra mundi eg fótatak þitt
jörðunni á.
Fótatakið þitt. Fela þig við brjóstið mitt,
fegin hugði eg þá.
En á heiðum himinboga
hvergi sá eg stjörnu loga —
og ekki heyrði eg fasta
fótatakið þitt
og falið þig eg ekki gat
við særða brjóstið mitt.
En komdu nú, minn kæri,
komdu og syngdu, gígjuna eg hræri.
Komdu og syngdu, kæri minn,
komdu nú í faðminn minn.
Komdu, ekki bíð eg þessa bætur.
Blóði rauðu grætur
auga mitt þá,
er oft þú lagðir varir á,
varir þínar, vinurinn góði;
viknaðu af óði,
viknaðu af hjartans ljúfu ljóði.“----
Og hún starði út á fjörðinn og breiddi út faðm sinn móti seln-
um. En hann kastaði ekki hamnum. Og augað grét blóði sem fyrr.
Og hún kvað og kvað, unz hann svam nær hamrinum og kvað:
„Háður er eg ekki
ástinni þinni nú,
út hjá skerjum á eg bú.
Seytján börn í sjó,
sýnist þér nóg?
En háður er eg ekki
ástinni þinni nú,
út hjá skerjum á eg bú.
Seytján börn í sjó,
sýnist þér nóg?
Og eitt þar að auki, en ekki í ektastandi,
uppi á þurru landi.
Ástinni þinni ekki er eg háður,
91