Heilbrigt líf - 01.12.1947, Síða 68

öðra en að verða örkumla alla ævi, enda var hún með
köflum þjáð í fætinum og bág á sinninu.
Það leið misseris tími eða lengur áður en verulegt lag
var komið á í Rauða Kross sjúkrahúsinu, því að allt var
hroðalega útleikið eftir það, sem yfir dundi. Það varð
t. d. að bjargast við mjög ófullkomna rafmagnsvél, því
að bæjarrafmagnið fór alveg út um þúfur. En menn
höfðu allar klær úti. Úr ýmsum nágrannaborgum voru
gefin áhöld, svo sem skurðarborð, röntgenvélar og þess
háttar. En Japönum er öðrum fremur annt um að halda
uppi heiðri sínum og stofnana sinna. Þeir eru að ýmsu
leyti jafnvel broslega ærukærir, að því er vestrænum
mönnum virðist. Til þess nú að þurfa ekki að bera
kinnroða fyrir stofnunina út í frá, loose face, létu for-
ráðamenn sjúkrahússins hlaða faguriega gljáandi, guium
tígulsteini á aðalhlið spítalans, þó að inni fyrir væri allt
í vöntun og vandræðum.
Fyrstu fjóra mánuðina var dr. Sasaki t. d. eini skurð-
læknirinn, og gat vart heitið, að hann kæmist þann tíma
út fyrir húsdyr. Hann var samt orðinn það hress, að hann
kvæntist í marzmánuði. Hann þyngdist lítið eitt, en
matartekjan var þó ekki meiri en svo, að hann neytti að-
eins tveggja skála af hrísgrjónum í mál, þegar liðið var
ár frá sprengjudeginum, á móti fjórurn áður. Hann var
síþreyttur. „En mér er ekki vandara en öðrum. Það eru
allir þreyttir og af þeim dregið“, sagði dr. Sasaki.
Sé nú tekið saman yfirlit um ástand þeirra, sem fylgzt
hefur verið með þennan hörmungatíma, þá er það á
þessa leið:
Ungfrú Sasaki var fatiaður aumingi. Frú Nakamura
stóð uppi allslaus með börn sín. Síra Kleinsorge var kom-
inn aftur í sjúkrahús. Dr. Sasaki var ekki nema hálf-
vinnandi. Dr. Fujii hafði misst 30-rúma spítala sinn í
182
Heilbrigl lif