Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 43

MIG ÐREYMDI DRAUM
41
œinnsta kosti hefir hann forðað
mér frá að verða ríkur og vold-
ugur.
Það er augljóst mál, að við
hötum hvert annað miklu ákaf-
ar nú en veturinn 1936—37. Við
hötum ekki aðeins Þjóðverja og
Japani, við erum sem óðast að
læra að hata bandamenn okkar
og jafnvel samborgara okkar.
Þetta er mjög skiljanlegt, því
að menn geta ekki barizt eins
og við höfum barizt undanfarin
ár, án þess að rækta með sér
hatur í ýmsum myndum. Á hinu
leitinu er svo kjarnorkusprengj-
an; og jafnvel raunsæismenn-
irnir eru óðum að komast í
skilning um að þetta tvennt í
sameiningu: kjarnorkusprengj-
an og hatrið, jafngildi eilífri
fordæmingu. Við höfum víst
aldrei trúað í alvöru á eilífa for-
dæmingu, en trúarviðtækið
okkar tekur nú örum framför-
um.
Og hvað svo? Svo á að koma
alheimsstjórn, til þess að varð-
veita friðinn. Það var lóðið! —
alheimslög og alheimsstjórn til
að varðveita ,,frið“ milli manna
sem hata hver annan!
Nei, ég er ekki á móti því. Ef
t. d. konan þín hatar þig og þú
hatar hana, gæti verið skynsam-
legt að kalla á lögregluna eða
fara til dómarans. En það leys-
ir ekki vandamál ykkar, að
minnsta kosti ekki ef þið ætljð
að halda áfram að lifa saman.
Eina lausnin er að læra að elska
hvort annað, og þið vitið bséði,
að það getið þið ekki. Að
minnsta kosti ekki eins og
ástatt er nú í ykkar litla heimi.
Hugsanlegt er auðvitað, að
eitthvað komi fyrir, sem valdið
getur breytingu. Þið eigið
kannski bam, sem er gefið fyr-
ir að fikta með eld, og kannski
endar það með því að barn-
unginn kveikir í húsinu, svo
að þið hjónin, sem hatið hvort
annað, neyðist til að vinna
saman að því að slökkva
eldinn. En ef svo færi, þá
minnist þess, að fólk getur blátt
áfram ekki unnið saman, vit-
andi vits, að sameiginlegu tak-
marki, ef það heldur áfram að
hata hvort annað eins og því
finnst það eigi að gera.
Veizt þú kannski hvemig
mannleg ást varð til í mannleg-
um hjörtum ? Hin almenna skoð-
un virðist vera sú, að hún hafi
verið þar frá upphafi vega, hafi
legið eins og forarpollar hingað
og þangað, og að menn og konur
hafi ekki séð fótum sínum for-
6