Úrval - 01.08.1946, Síða 75

MANNKYNIÐ Á VEGAMÓTUM
73
sem eftir er af borginni er ekki
annað en kolsvöit öskubreiða,
sem einstaka járnbent steinhús
gnæfa upp úr og hreysin sem
íbúamir hafa tildrað upp úr
jámarusli sér til skjóls.
En Hiroshima ber einnig
giögg merki eftir sprenginguna.
Það er einna líkast því sem
borgin hafi orðið fyrir fellibyl.
Það sem uppi stendur af staur-
um og girðingum hallast allt í
áttina frá þeim stað sem spreng-
ingin varð. Enn þá greinilegra
er þetta þó í Nagasaki. Sprengj-
an þar sprakk uppi yfir og milli
tveggja hergagnaverksmiðja í
dalverpi í norður hluta borgar-
ínnar. Timburhúsin á milli verk-
smiðjanna þurrkuðust burt í
einu vetvangi, en stálgrindur
verksmiðjubygginganna standa
uppi og hallast út frá sprengju-
staðnum, eins og þeim hefði
verið ýtt til hliðar með risa-
höndum. Vélar og vírar, gufu-
pípur og girðingar liggja í
flækjubendu utan um kalda
bræðsluofnana. Það er ekki auð-
velt að lýsa þessari eyðilegg-
iingu, sem nálega ekkert nýtilegt
hefir skilið eftir, er nær var
sprengjustaðnum en eina mílu,
og sem gleipt hefir og sópað til
hliðar byggingum, er venjuleg
sprengja hefði í mesta lagi get-
að kroppað eitt hornið af. Get-
ið þið ímyndað ykkur að borgin
ykkar væri orðin eins smávaxin
og borgirnar í Putalandi Gúllí-
vers, þar sem allt var tólf sinn-
um minna en við eigum að venj-
ast? Ef við minnkum kjarn-
orkusprengjuna hlutfallslega,
myndu áhrif hennar á þessa
smáborg verða tvöfalt meiri en
sex smálesta flugvélasprengju.
En ægilegii var þó skyndi-
leiki eyðileggingarinnar. Þegar
maður stendur í rústum þessa
tveggja borga verður manni
Ijóst, að þær dóu á sömu stundu
og hinn ægilegi blossi lýsti upp
himininn. Það var þessi skyndi-
leiki áfallsins, sem fyllti íbú-
ana slíkri lamandi skelfingu, að
þeir flýðu borgirnar í ofboði,
jafnvel án þess að gera tilraunir
til að bjarga særðu fólki og
deyjandi. Af sömu orsökum er
endurminning þess um spreng-
inguna á þann veg sem hefði
hún verið af völdum náttúruafl-
anna en ekki mannanna.. Japan-
arnir, sem rétt voru að byrja að
tínast til borganna, þegar við
vorum þar, þrem mánuðum eft-
ir sprengingarnar, töluðu ekki
og virtust ekki hugsa um það
sem skeð hafði eins og það