Úrval - 01.08.1946, Síða 122

120
ÚRVAL
Art var steinblindur og mér
kom ekki til hugar að honum
væri alvara að renna sér ofan
brekkuna. En þegar Devving
hafði beint skíðum hans í rétta
átt, rendi hann sér fram af og
geystist niður í myrkrið. Ég
hlustaði agndofa og bjóst við að
heyra hann lenda á eikartré eða
kletti. Þá heyrðist rödd Arts úr
fjarska: „Ég hafði það!“
Þegar röðin kom að mér, hik-
aði ég. Ég hlakkaði ekkert til að
þjóta út í tómið, án þess að vita,
hvað á vegi mínum yrði. En loks
sté ég á skíðin, og Dewing beindi
mér í rétta átt.
Eitt andartak vóg ég salt á
brúninni. Svo var sem jörðin
hyrfi undan fótum mínum og
ég þaut af stað. Ég rann með
ofsahraða ofan brekkuna, þar
til skíðin snerust allt í einu og
ég fór kollhnís í snjónum.
Ég reis á fætur og þrammaði
upp brekkuna. „Komdu mér í
röðina, Dewing,“ sagði ég. „Ég
verð að reyna einu sinni enn.“
Aftur brunaði ég niður og vind-
urinn þaut um andiit mitt. Ég
beygði mig og teygði mig
áfram. Ég bjóst við að detta á
hverju augnabliki... „Hafði
það!“ kallaði ég. „Alveg niður
að girðingu eða einhverju.“ Ég
fann, að einhver hlutur var fyi'ir
framan mig. Ég fór og þreif-
aði á honum. Tré! Tæplega
fjögur fet fyrir framan mig,
beint á milli skíðanna, var dig-
ur trébolur.
Þegar við höfðum rent okkur
á skíðunum, settumst við kring
um bálið, og létum fara vel um
okkur. Það var gaman að vera
í drengjahóp og leika ýmislegt,
sem áður virtist óhugsandi.
Þegar ég missti sjónina,
hafði ég hætt við margt, sem ég
hafði talið þýðingarmikið fyrir
líf mitt: lestur, ritstörf, íþróttir,
tónlist, handavinnu og bóklega
menntun. Nú, eftir þrjú ár,
hafði ég öðlast þetta allt aftur.
Ég var meira að segja að
hefja háskólanám, því að ég
hafði fengið ríkisstyrk til náms.
Ég var frá mér numinn af fögn-
uði, líkt og útlagi, sem hefir
verið náðaður og eygir strönd
ættlands síns á ný, eftir margra
ára fjarveru. Að fara í háskóla,
þýddi meira fyrir mig en að
halda áfram námi, fá meiri og
víðfeðmari lífsreynslu. Það var
heimför rnín til þeirrar verald-
ar, sem ég hafði glatað.
1 fyrstu var farið með mig í
háskólanum eins og ég væri
eitthvað frábrugðin öðrum,