Úrval - 01.10.1955, Blaðsíða 20

18
ÚRVAL
tekjurnar verði við það eitthvað
minni. Sá sem af einskærri fé-
lagslöngun hefur sem barn ark-
að á eftir herfi eða sláttuvél
föður síns tímunum saman eða
setið á kornbindivélinni, hann
getur ekki, þegar barn hans,
knúið sömu félagslöngun, kem-
ur til hans þar sem hann situr
við að leiðrétta stílabækur eða
semja erindi, hann getur ekki,
segi ég, með góðri samvizku
fleygt í barnið sælgæti og sagt
því að fara. Og það mun hann
sannreyna, þegar þetta hefur
endurtekið sig nógu oft, að
barnið hættir að ónáða hann, og
getur þá svo farið, að hann
minnist þess með söknuði þegar
lítil barnshönd kom og bað um
að fá að styðja á stafina á rit-
vélinni hans.
Bezta uppeldið er ef til vill
það, sem verður til við sameig-
inlegt starf, sýsl við eitthvað
hagnýtt, eða einföld skemmtun,
svo sem félagsleikir á laugar-
dagskvöldum —• meðan börnin
eru svo lítil, að þeim þykir ekk-
ert eins gaman og að spila Mata-
dor við mömmu og pabba. En
ungling, sem klæjar í fæturna
eftir að komast á dansleik eða
í hóp jafnaldra, eiga foreldr-
arnir ekki að neyða til að spila
Matador. Já, og svo má skegg-
ræða um mikilvæg mál, sem
snerta alla fjölskylduna, eða
stjórnmál og lífsskoðanir, þegar
sá tími er kominn. En þá verð-
um við að varast að neyta afls-
munar við að knýja fram skoð-
anir okkar hvað sem það kost-
ar, heldur eigum við að ræða
við unglingana eins og jafningja
og hlusta á málflutning þeirra.
Yfirleitt á maður ekki að gera
sér far um að vera barnalegur
í tali við börn, heldur tala við
þau eins og fullorðna, jafnvel
lítil börn.
Eitt er það, sem foreldrar, og
fullorðnir yfirleitt, gera sig
seka um gagnvart börnum, og
það er skortur á nærgætni. Við
lítum oft á börnin sem misjafn-
lega skemmtileg leikföng, er
megi tala opinskátt um og
dæma, líkt og við tölum um hús-
gögn eða dýr. „Hefurðu séð
hvað Agnes hefur stóra fætur
— hún notar skó númer 40, þó
að hún sé ekki nema 12 ára“
eða „hann Óli er bara kominn
með ístru“. Og þarna situr ves-
lings Agnes með stóru fæturna
sína — kannski reynir hún að
troða þeim undir stólinn til þess
að minna beri á þeim — og ósk-
ar sér að hún væri komin langt
í burtu frá frænkum sínum og
rannsakandi augnaráði þeirra.
Og Óli, hann roðnar og reynir
að gera lítið úr maganum á sér,
en það stoðar lítið. Maginn, það
er einmitt viðkvæmasti blettur
hans, og þegar Beta frænka
dregur allra athygli að honum,
sárnar honum mikið, og hann
lítur kannski hatursfullum aug-
um á oddhvasst nefið á Betu.
Eitthvað mundi nú verða sagt,
ef hann færi að tala um það!
Samanburður er gerður á syst-