Úrval - 01.10.1955, Blaðsíða 40

Hón iæknaöi sig sjálí af lömonarveiki.
Grein úr „Reader’s Digest“,
eftir Edwin Muller.
i hestasýningu í New York
^ í fyrra var eitt atriði, sem
alltaf vakti mest fagnaðarlæti
meðal áhorfenda. Ljósin í Madi-
son Square garðinum voru
slökkt og tveim kastljósum
beint að íturvaxinni konu, sem
reið ein um sýningarsvæðið á
gæðingi sínum og lét hann
leika listir sínar án þess séð yrði
að hún gerði nokkuð til að
stjórna honum: hann skipti um
gang, snerist í hringi, gekk aft-
ur á bak og steig hin fmðuleg-
ustu spor, en konan sat á baki
hans eins og hún og hesturinn
væri eitt.
Þeir í hópi áhorfenda sem
bezt vit höfðu á reiðmennsku
klöppuðu hinum dökkhærða
kvenriddara ákafast lof í lófa.
Þeir vissu að þessi íþrótt var
erfiðari en nokkur önnur grein
reiðlistarinnar og sáu með hví-
líkum yfirburðum konan leysti
hana af hendi. En fæstir þeirra
vissu hvílíkt ofurmannlegt af-
rek hér hafði raunverulega
verið unnið. Að baki þess er
hetjusaga, saga um óbilandi
hugrekki og ósigrandi mátt
mannlegs vilja.
Þessi kvenriddari var frú Lis
Hartel frá Kaupmannahöfn.
Tíu árum áður hafði hún feng-
ið mænuveiki og lamast mikið.
Læknirinn reyndi að hug-
hreysta hana og sagði, að ef
hún yrði dugleg mundi hún fá
svo mikinn mátt aftur, að hún
gæti gengð við tvo stafi.
En Lis ætlaði sér meira. Hún
kvaðst ætla að ríða hesti sín-
um aftur. Þá gat læknirinn
ekki annað en brosað.
I september 1944 var Lis
ung og hraust kona, sem lifði
í harningjusömu hjónabandi,
átti barn á þriðja ári og von
á öðru. Hún var í hópi fremstu
reiðmanna Danmerkur.
Einn mánudagsmorgun þetta
haust vaknaði hún með sáran
höfuðverk og undarlegan stirð-
leik í hnakkanum. Nokkrum
dögum síðar byrjaði lömunin
— fyrst í fótum og handleggj-
um og síðan færðist hún upp
eftir líkamanum. Hún var flutt
á spítala. Það var erfitt að
bæla niður óttann, að hafa
stjórn á tilfinningum sínum, að
láta ekki bugast alveg. Það jók
á skelfingu hennar, að hún bar
barn undir brjósti. Öttinn við
að barnið yrði vanskapað eða