Úrval - 01.10.1955, Blaðsíða 105

TUTTUGU OG SEX MENN OG EIN STÚLKA
103
það bezta, sem við áttum völ á,
og sú eina í öllu húsinu, sem
veitti okkur í kjallaranum
nokkra athygli. Og síðast en
ekki sízt fannst okkur hún ein-
hvernveginn heyra okkur til,
eins og hún ætti líf sitt eingöngu
að þakka hagldabrauðinu okkar.
Við gerðum okkur það að
skyldu, að gefa henni heit og
nýbökuð hagldabrauð, það var
okkar fórn til dýrlingsins, og
þetta varð að nokkurskonar
helgiathöfn, sem gerði okkur
henni handgengnari og hand-
gengnari með hverjum degi. Auk
hagldabrauðsins gáfum við
Tönju mörg góð ráð: — að
klæða sig í skjólgóð föt, að
hlaupa ekki í stiganum, að bera
ekki þung eldiviðarknippi. Hún
hlustaði brosandi á allar þessar
ráðleggingar, svaraði þeim með
hlátri og fór aldrei eftir þeim,
en við fyrtumst ekki við hana
þess vegna; okkur var aðeins
nauðsynlegt að sýna, að við bær-
um umhyggju fyrir henni.
Oft bað hún okkur að gera sér
smágreiða, t.d. að opna fyrir
sig þungu hurðina að geymslu-
kjallaranum, höggva eldivið o.s.
frv. Þetta gerðum við með gleði
og jafnvel stolti eins og allt ann.
að, sem hún bað okkur um.
En þegar einn okkar bað hana
að bæta fyrir sig einustu skyrt-
una, sem hann átti, fnæsti hún
fyrirlitlega og sagði:
— Ég ætti nú ekki annað
ef tir!
Við hlógum ósköpin öll að
manngarminum og — báðum
hana aldrei framar um neitt.
Við elskuðum hana — og með
því er allt sagt. Maðurinn vill
ávallt festa ást á einhverjum,
jafnvel þótt hann eigi það á
hættu að fá þessa ást sína sví-
virta og fótum troðna, og hann
getur eitrað líf náunga síns
með ást sinni, því ástin fær
hann oft til að gleyma að virða
þann, sem hann elskar. Við hlut-
um að elska Töniu, af því að
við höfðum ekkert annað til að
elska. Stundum kom það fyrir
að einhver okkar sagði sem svo:
— Því erum við eiginlega að
dekra við þennan stelpukrakka ?
Hvað er það í fari hennar, sem
kemur okkur til þess? Ha? það
er ekki lítið, sem við látum með
hana!
Við vorum vanir að loka
munninum eftirminnilega á
þeim, sem þannig talaði. Við
þörfnuðumst einhvers til að
elska; við höfðum fundið það
í Tönju og elskuðum það, og
þetta, sem við elskuðum, tutt-
ugu og sex í hóp, varð að
vera hverjum okkar öruggur
helgidómur. Hver sá, sem veitt-
ist gegn þessum helgidómi —
var óvinur okkar.
Það má vera að þetta, sem
við elskuðum, hafi ekki í raun
og sannleika verið gott, en við
vorum tuttugu og sex og þess
vegna var okkur kappsmál, að
aðrir bæru lotningu fyrir því,
sem okkur var kært.
Ástin reyndist okkur ekki síð-