Læknaneminn - 01.04.1995, Qupperneq 72

Laun fyrir spítalavinnu lækna eru svo lág að til
stórkostlegra vandræða horfir. Flóknustu og erfið-
ustu verkefnin leysa þeir inni á spítölunum. Nú fær
sérfræðingur sem kemur heim frá framhaldsnámi
(iðulega milli 35 ára aldurs og fertugs) liðlega 130
þúsund krónur í mánaðarlaun fyrir fullt starf.
Kominn heim eftir afar langt nám, eignalaus og með
ærnar skuldir. Jafnaldrar hans í röðum iðnaðar-
manna, skrifstofumanna o.s.frv. hafa þá starfað í 15-
20 ár frá lokum síns náms og starfsþjálfunar. Ljóst
er að sérfræðimenntaður spítalalæknir nær þeim
aldrei í ævitekjum. Já, það er dýrt að leyfa sér þann
munað að vera spítalalæknir á Islandi.
Þessi lágu spítalalaun eru afar auðmýkjandi. Þau
skapa trúnaðarbrest milli spítalastjórna og sérfræð-
inga svo þeir verða hornreka í spítalarekstrinum.
Sérfræðingar sinna auðvitað sjúklingum af kunnáttu-
samri kostgæfni, minnugir þess að gæði þjónustu
spítalanna fer eftir því hvemig þeim sjálfum tekst til,
enda þótt fleiri leggi hönd á plóginn. Urn leið og
sérfræðimenntuðu læknunum er auðmýkingin ljós
taka þeir að drýgja tekjur sínar með reksti einkastofu
og getur dugnaður og útsjónarsemi í rekstri fært
þeim mannsæmandi laun. Auk þessa hefur niður-
skurður á rekstrarfé spítalanna fjölgað verkefnum á
stofum sérfræðinganna og aukið kostnað að sama
skapi. Af þessum sökum er hafið tilvísanastríð sem
enginn getur sigrað en sjúklingum blæðir eins og
fyrri daginn. Það er ekki auðvelt hlutskipti að vera
sjúklingur á íslandi.
Við núverandi ástand eiga sérfræðingarnir nóg
með að kyngja eigin auðmýkingu inni á spítölunum.
Með örfáum og afar ánægjulegum undantekningum,
hafa þeir ekki andlegt þrek til að bera hönd yfir
höfuð unglæknanna þegar aðrar starfsstéttir spítal-
anna gera að okkur smælingjunum hríð. Dæmisaga
um þetta. Það gengur enn bölvanlega að koma
starfsheitinu deildarlæknir á flot innan spítalakerfis-
ins þótt það hafi komist í kjarasamninga fyrir liðlega
tveimur árum. 'Orðið aðstoðarlæknir er svo rótgróið
og notað af slfkri nautn að undrum sætir. Skapversta,
óhamingjusamasta og stjórnsamasta samstarfsfólk
okkar ber forskeytið ávallt fram með dramatískri
áherslu, Aumingja fólkið, það er engu líkara en því
verði rórra við slík tilþrif. En skyldu vera til
aðstoðar-hjúkrunarfræðingar og aðstoðar-sjúkra-
liðar? Eða þá aðstoðar-lögfræðingar? Eða jafnvel
aðstoðar-viðskiptafræðingar? Ef svo er, skyldu þá
þessi starfsheiti vera notuð þegar komið er opinbert
leyfi til þess að kalla sig sínu starfsheiti og þá án
lítillækkandi forskeytis?
UPPSPRETTUR UPPLÝSINGA UM
FRAMHALDSNÁM
I stórum dráttum eru uppsprettur upplýsinga um
framhaldsnám lækna þrjár. Sérfræðimenntaðir
læknar (heimilislæknar sem og aðrir) eru lang-
mikilvægasta uppsprettan. Þeir eru undantekningar-
laust fúsir til að leiðbeina ykkur og hjálpa þegar þar
að kemur. Til þessa hóps heyra líka þeir sem eru í
sérnámi erlendis. A skrifstofu Læknafélagsins eru
upplýsingar um heimilisföng svæðafélaganna úti í
heimi. Gætið ykkar bara á einu; ráðleggingar þessa
fólks bera að sjálfsögðu keirn af því sem það gerði
sjálft eins og ofur skiljanlegt er. Hverjum þykir sinn
fugl fagur! Best er því að marka brautina sjálfur og
sækja svo til viðeigandi sérfræðinga (eða sérfræði-
kandidata) þá ómetanlegu og auðfengnu hjálp sem
til þarf. - Það fer jú enginn til bakarans til að láta
laga úrið sitt.
í öðru lagi hefur FUL (Félag ungra lækna) verið
að viða að sér upplýsingum í gagnabanka um
framhaldsnám erlendis. Hann er enn sem komið er
afar ófullkominn og þyrfti að leggja miklum mun
meiri rækt við hann. Oskandi væri að ákveðinn
starfsmaður Læknafélagsins tæki að sér umsjón með
þessum pappírum og héldi þeim til haga.
í þriðja lagi eru greinar í tímaritum (Lækna-
blaðinu og Fréttabréfi lækna). Mikil gróska hefur
verið í þessum skrifum undanfarin 3 ár. Ritstjórnir
Læknanemans eiga þátt í þessari vakningu og
kannski líða nokkur ár þar til slík lota kemur aftur
og því er hún tíunduð í heimildaskrá. Breiðletruðu
greinarnar eru afar hjálplegar fyrir lækna á leið í
sérnám í viðkomandi löndum. Tvær þessara greina
hafa einnig verið birtar í Læknanemanum. (Eg veit
fyrir víst að gárungarnir segja heimildaskrána
óvenju langa fyrir svo fátæklegan pistil, en það
verður bara að hafa það.) Oftast nær stjórnast
umræðan í þessum greinum af miðlun fróðleiks en
verður á stundum tilfinningaþrungin og er garnan að
sjá hversu faglega er vitnað í fagurbókmenntir
þjóðarinnar þegar uppúr sýður (sbr. Brl, S3). Afar
leiðinlegt er að sjá hinn óþarfa meting og skæting
milli sérfæðinga í heimilislækningum (heimilis-
66
LÆKNANEMINN 1. tbl. 1995 48. árg.