Úrval - 01.09.1964, Blaðsíða 43

GJÖF HERRA DITTO
41
AS lokum heyrði ég, aS hann
var að búa sig undir að draga
andann síSasta sinni. Hann veitti
ekki neitt viðnám, jafnvel ekki
á dauðastundinni, svo að síðasti
andardráttur hans varð auðveld-
ur og hægur, það var sem hann
andvarpaði lágt af ánægju.
Presturinn hans, séra William
Howard, svartur á hörund sem
hr. Ditto, sat við rúmið og hélt
á opinni biblíu í annarri hend-
inni. Hann lokaði henni hægt.
Síðan hneigði hann höfuð sitt
og hvíslaði: „í þinar hendur,
miskunnsami frelsari, felum við
sál þjóns þíns.“
Og rétt á eftir snerti hann
öxl mina bliðlega, líkt og hann
skynjaði dapurleikann í lijarta
mínu. „Gleðjizt, já, verið inni-
lega glöð,“ sagði hann. Svo gekk
hann út og lokaði hurðinni
mjúklega á eftir sér.
Þegar hann var farinn, gerði
ég' það, sem hjúkrunarkona verð-
ur að gera fyrir látinn sjúkling.
Ég opnaði skúffuna í borðinu
hans og tók að tína saman eig-
ur hr. Ditto, gömul gleraugu,
skökk og skæld, rakvél með
ryðguðu rakblaði, bihlíu, slitna
eftir áralanga notkun. Og þarna
fann ég líka 5 centa peninginn,
sem ég vissi, að ég fyndi þar,
síðasta, litilf jörlega smápen-
inginn, sem hafði fært honum
svo mikla gleði. Smápeningur
þessi var allur fjársjóður ævi
hans, og ég hélt lionum i hendi
inér góða stund, og minning-
arnar komu streymandi. .. .
Hr. Ditto hafði verið einn af
fyrstu sjúklingunum, sem ég
hafði fengið umsjón með vetur-
inn 1947, þegar ég hóf störf mín
sem ung hjúkrunarkona í berkla-
deild sjúkrahúss fyrrverandi
hermanna í Louisville i Kent-
uckyfylki. Ditto var hans raun-
verulega ættarnafn. Hann gekk
aldrei undir öðru nafni. Hann
var bandarískur negri, sonur
negra, sem voru þrælar í New
Orleans á tímum Þrælastríðsins.
Hann hafði snemma orðið mun-
aðarleysingi, og þegar negrunum
var veitt frelsi, hafði honum
verið kastað út á kaldan klaka.
Hann hafði vart átt fyrir næsta
málsverði alla sina ævi, að und-
anteknu herþjónustutímabili á
dögum spænsk-ameríska stríðs-
ins. Hann hafði unnið snattvinnu
fyrir hvern þann, sem vildi taka
hann í vinnu, og hafði húið einn
í kofaræfli, sem fyrri eigendur
hans leyfðu honum að hirast í.
Fyrir nokkrum árum hafði hann
flutt til Louisville. Hann hafði
lengi verið veikur, og þegar
hann kom til sjúkrahússins, var
hann illa lialdinn af berldum
nálægt lífbeininu. Stór ígerð
hafði sprungið, og það var stöð-
ug útferð úr sárinu.