Úrval - 01.09.1964, Blaðsíða 109

A ÉG AÐ GÆTA BRÓÐUR MÍNS?
107
Dag einn tók hann eftir þvi,
að bókin, sem hann hafði verið
að lesa opnu í daginn áður, var
nú ekki opin á sömu opnu, held-
ur þeirri næstu. Og þetta end-
urtók sig dag eftir dag. Alltaf
hafði blaði verið flett við. Og
þannig hélt það áfram, þangað
til hann hafði lokið við að lesa
alla bókina. Þann dag kom
gamli fornbókasalinn út til hans
og sagði brosandi við hann, að
hann mætti koma inn í búðina,
hvenær sem hann vildi, og lesa
þar að vild, og þessu fylgdi eng-
in kvöð um að kaupa neitt. Og
Benjamin Farjeon, sem átti eftir
að verða þekktur höfundur, féklc
þannig tækifæri til þess að stíga
inn i veröld bókanna, aðeins
vegna þess, að áhugi hans á
lestrarefni var svo ósvikinn, að
góðviljaða fornbóksalanum gat
alls ekki dulizt hann.
Biblian er full af dæmum um
þýðingu þess að sýna ekki
skeytingarleysi. Hinn miskunn-
sami Samverji lætur sig ein-
hverju skipta, hvað verður um
manninn, sem lenti í hendur
ræningjum og lá særður við veg-
inn, og þess vegna framkvæmdi
hann. Hinir ferðamennirnir, sem
voru hræddir um að lenda í
vandræðum, ef þeir skiptu sér
af þessu, „gengu fram lijá á hinni
vegarbrúninni.“
Einnig var það skeytingar-
leysið, sem olli vandræðum
þeim, sem glataði sonurinn
lenti í. Hann skeytti þvi engu,
hvað um liann yrði né hvaða
afleiðingar hegðun hans hefði
fyrir aðra. En föður hans stóð
ekki á sama, og skeytingarleys-
ið náði aldrei tökum á honum.
Sú staðreynd varð piltinum til
bjargar, vegna þess að hann
vissi, hvert hann gat snúið sér,
þegar hann var sokkinn til botns.
„Fg vil taka mig.upp og fara til
föður míns,“ sagði hann.
Biblían virðist vera að segja
manni, að lifið glati innihaldi
sínu, ef skeytingarleysið fær að
ráða. Við sjáum æ ofan í æ dæmi
um það í daglegu lífi, hversu
mikla þýðingu það hefur, að á-
hugi og vilji sé fyrir hendi, en
skeytingarleysið fái ekki að
ráða. Frægur gimsteinasali seldi
eitt sinn dásamlegan rúbínstein,
eftir að einum afgreiðslumanna
hans hafði mistekizt að vekja á-
huga viðskiptavinarins á stein-
inum. Er gimsteinasalinn var
spurður, hvernig honum hefði
tekizt þetta, svaraði hann: „Af-
greiðslumaður minn er prýðileg-
ur maður, sérfræðingur í öllu,
er viðkemur dýrmætum steinum.
Það er aðeins einn munur á
okkur tveim. Hann þekkir gim-
steina, en ég elska þá. Mér er
ekki sama um, hvað um þá verð-
ur, hver ber þá. Þetta finna við-