Úrval - 01.09.1964, Side 51

ÁSTARÓÐUR
40
mæltu settist hann og stóð aldrei
upp framar.
Frá því augnabliki var allt
iíf föður míns sem ein allsherjar
flugeldasýning. Þvi hroðalegri
sent verkirnir urðu, því ákafar
málaði hann. Við dvöldum á
sumrin í sumarhúsi okkar í
Cannes, en fjallshlíðin með röð-
um silfurlitra olífutrjáa töfr-
aði hann sí og æ. Þar lét liann
reisa handa sér vinnustofu með
glervegg. Var hún utan i brekku
rétt við sumarhúsið. A hverjum
degi bárum við hann til vinnu-
stofunnar og aftur til hússins
í sérstökum stól, sem bambus-
stengur liöfðu verið festar í.
é.íálarastriginn, sem hann málaði
á hverju sinni, var festur við
nokkurs konar tjald, sem snerist
á tveim sívalningum. Þótt hann
kæmist ekki úr hjólastólnum,
gat hann þannig málað stór mál-
verk. Hægt var að snúa málara-
sfriganum að vild í ýmsar áttir
með því að snúa sveif, þannig
að honum var unnt að ná til
hvaða hluta málverksins, sem
hann óskaði hverju sinni.
Því hefur verið haldið fram,
að um þetta leyti hafi lömunin
verið komin á svo hátt stig, að
það hafi orðið að festa pensil-
Inn við liönd hans. Sannleikur-
inn er sá, að húð hans var orð-
in svo viðkvæm, að hann féklc
kvalir í höndina, ef húðin snerti
pensilskaftið. Til þess að fyrir-
byggja það, var festur lítill tau-
bútur i greip hans. En fingur
hans héldu sjálfir um pensilinn.
Við útbjuggum litaspjaldið
fyrir hann, á meðan fyrirsætan,
sem var oft og tíðum ung stúlka
úr næsta þorpi, kom sér fyrir i
blómum skrýddu grasinu. Og
síðan réttum við honum hvern
pensilinn af öðrum, eftir því
sem þörf krafði.
Hann var svo þjáður, að þegar
hann rétti út handlegginn og
deif penslinum í terpentínuna,
varð liann að híða í nokkrar
sekúndur, áður en hann gat Iiald-
ið áfram. Alltaf þegar við reynd-
um að ræða saman á glaðværan
hátt, var sem samræðurnsr
fengju einhvern ósannfærandi,
ósannan hlæ. En handleggur
hans var stöðugur sem á ungum
manni, alll til síðasta augnabliks-
ins. Hann lét hann aldrei hvíla
á neinu til stuðnings. fíg sé hann
enn i anda setja örlitinn livítan
punkt, ekki stærri en prjóns-
haus, á málarastrigann, litinn
punkt, sem sína átti endurskinið
í augum fyrirsætunnar. Hann
beindi burstanum leifturhratt á
nákvæmlega réttan stað og hitti
í mark eins og góð skytta.
Það var við þessi skilyrði,
að hann málaði málverkið „Kon-
ur í baði“, sem nú hangir í
Louvresafninu og margir álita