Úrval - 01.09.1964, Side 113

Á ÉG AÐ GÆTA BRÓÐUR MÍNS?
111
á heiminn, verður hann fyrst
að hafa áhrif á sjálfan sig.“
Margir miklir listamenn hafa oft
orðið að vinna erfitt starf í
langan tíma sem nemendur í
sinni listgrein, áður en þeim
lærðist að elska starfið. Margir
hafa orðið að hlúa að kunnings-
skapartengslum um tíma, áður
cn tekizt hefur að stofna til
þeirrar vináttu, sem þeir æsktu
eftir.
Einnig getur vanabundin af-
staða, sem einkennist af firtni
og hleypidómum, orðið mönnum
fjötur um fót og greitt götu
skeytingarleysisins. Læknir einn
skýrði eitt sinn frá því, að kaup-
sýslumaður nokkur hefði Ieitað
fil hans. Hann þjáðist, af svefn-
leysi, taugaþenslu og skapstyggð.
Likamsskoðun leiddi ekki neitt
athugavert i ljós, en þegar lækn-
irinn spurði manninn um eðli
kaupsýslu þeirrar, sem hann
stundaði, en það var skófram-
leiðsla, snerist sjúldingurinn
reiður við. Hann sagðisf hata
þetta starf. Hann hafði erft verk-
smiðjuna eftir föður sinnn, og
því var hann i sjálfheldu.
Læknirinn skrifaði lyfseðil
yfir lyf til þess að hjálpa mann-
inum að sofa. Síðan fór hann að
tala likt og af tilviljun um áhuga-
mál sitt, sem hann fékkst við í
frítimum sínum, en það var
fornaldarsaga og sögurannsókn-
ir. Hann sagðist hafa orðið að
fresta rannsókn nokkurri um
tíma, væri þar um að ræða sögu
klæðaburðar manna, þar á með-
al skófatnaðar. Hann varpaði
fram þeirri spurningu, hvort
það hefðu verið Egyptar, sem
fyrstir fundu upp ilskóinn, eða
kannske Assyríumenn. Hann
sagði við sjúklinginn, að kann-
ske gæti hann visað sér á ein-
hverjar gagnlegar bækur, sem
hann gæti leitað til í sambandi
við þessa rannsókn sína.
Að hálfu leyti gegn vilja sín-
um tók ungi maðurinn að venja
komur sínar á bókasöfn. Og svo
fór, að þessi tilraun læknisins
heppnaðist. Það vaknaði örlítill
áhugi hjá unga manninum. Að
lokum fylltist hann eldlegum á-
huga, og þessi áhugi breytti öllu
lífi hans. Honum lærðist að láta
sig starf sitt einhverju skipta.
Eitt bczta ráðið til þess að
rækta þennan hæfileika með sér
er að tjá það, sem inni fyrir býr.
Við, sem eigum börn, erum
stundum of fljót á okkur að fá
börn okkar til þess að bæla nið-
ur tilfinningar sínar. „Hafðu
stjórn á þér,“ segjum við byrst
i bragði, „láttu ekki tilfinning-
ar þínar ná valdi á þér.“ En oft
eru slikar tilfinningar eingöngu
merki um, að börnin láti sig
hlutina einhverju máli skipta.
Ef við bælum þessar tilhneiging-