Úrval - 01.06.1965, Side 55

MAÐURINN, SEM ENGINN ÞEIIKIR
53
vakið mikla athygli og umtal í
höfuðborginni. Það var Jóhannes
frændi hans. Fólkið hópaðist niður
að ánni til þess að hlýða á predik-
anir hans; sumir iðruðust jafnvel
og létu skírast. Við getum ímyndað
okkur með hvílíkum áhuga Jesús
hefur hlustað á fréttirnar af starfi
hans. Og sá dagur kom, að hann
lagði trésmíðina á hilluna. Stund
ákvörðunarinnar var runnin upp.
Hann lagði frá sér verkfæri sín og
hélt til Jerúsaiem á fund Jóhann-
esar til þess að láta hann skíra
sig.
Jóhannes tók á móti honum með
þessum orðum: „Mér er þörf að
skírast af þér, og þú kemur til
mín!“ Meðan athöfnin fór fram
og það sem eftir var dagsins, var
Jesús gagntekinn af fögnuði. Hann
ætlaði að vinna stórvirki eins og
Jóhannes. Hann fann til máttar
síns og þráði að hefja starfið.
En þegar kvöld var komið og
nóttin skollin á, vöknuðu efasemd-
irnar. Dagur fullvissunnar var lið-
inn, en dagar efasemda og ótta
tóku við.
Efasemdardagar Jesú eru taldir
fjörutíu. Baráttan, sem liann háði
einn, hefur verið erfið. Hann hafði
yfirgefið gott starf meðal fólks sem
• þekkti hann og treysti honum — og
til hvers? Til þess að verða farand-
prédikari og tala til fólks, sem
aldrei hafði heyrt hans getið? Hvað
átti hann að tala um? Hvernig átti
hann að orða boðskapinn? Hafði
honum ef til vill skjátlazt?
Samkvæmt frásögninni freistaði
Satan hans með því að segja: „Þú
ert hungraður; hérna eru steinar.
Breyttu þeim í brauð.“ Þetta var
freisting efnalegrar velgengni. Jes-
ús þurfti ekki að vera hungraður.
Hann hafði lært góða iðn. Hann
gat orðið auðugur maður og lifað
þægilegu lífi. Hví ekki það?
Djöfullinn tekur hann nú með
sér upp á hátt fjall og sýnir honum
öll ríki veraldarinnar: „Allt þetta
skal verða þitt, ef þú aðeins slakar
til.“ Hann gat farið til Jerúsalem
og orðið prestur; þá var honum vís
frami. Eða hann gat orðið stjórn-
málaforingi, því að nóg var af
deiluefnum, og hann vissi, að bænd-
urnir og verkamennirnir mundu
hlusta á hann.
Baráttan stóð i fjörutíudaga og
fjörutíu nætur, en þegar henni var
lokið, varð engu þokað framar.
í kyrrð eyðimerkurinnar skapaðist
sú sannfæring, sem er kjarni for-
ustuhæfileikans — trúin á að guð
hefði sent Iiann i heiminn til þess
að vinna það verk, sem enginn ann-
ar gat unnið. Ungi maðurinn, sem
hafði vet’ið trésmiður, varð eftir í
eyðimörkinni fullþroskaður mað-
ur kom aftur til byggða. En hann
var ekki orðinn að meistaranum,
sem gat hrópað i skugga krossins:
„Ég hef sigrað heiminn.“ Hann
átti eftir að þroskast og eflast að
sjálfstrausti. En þetta var upphafið.
Upp frá þessari stundu urðu menn
varir við áhrifavald hans.
Við tölum um persónulegt seið-
magn eins og það sé einhver dular-
fullur hæfileiki, sem aðeins einn
maður af þúsund sé gæddur. Þetta
er ekki rétt. Megin þáttur þessa
hæfileika er fullkomin hreinskilni
— óhagganleg trú á mikilvægi