Úrval - 01.06.1965, Qupperneq 61

MAÐURINN, SEM ENGINN ÞEKKIR
59
þegar þjónninn kom inn. En móðir
Jesú vissi hvað komið hafði fyrir
og sagði við hann: ,Sonur, vinið
er þrotið.“
Hvað gerði það til? Hann var að-
eins einn af mörgum gestum. Það
hafði verið til nóg vín og veizlan
var hávaðasöm. Það væri bezt fyrir
gestina að fara að kveðja og flýta
sér í rúmið.
Hugsaði hann eitthvað á þessa
leið? Hafi liann gert það, fara ekki
af því neinar frásagnir. í stað þess
lét hann sækja sex ker og fylla
þau af vatni. Þegar ausið var úr
fyrsta kerinu, lyfti veizlustjórinn
glasi sínu og sagði við brúðgumann
og húsmóðurina: „Hver maður set-
ur fyrst góða vínið fram, en þegar
menn eru orðnir ölvaðir hið lak-
ara, en þú hefur geymt góða vínið
þar til nú.“
Þessu fyrsta kraftaverki Jesú er
oft sleppt úr frásögnum af honum
eða því gert lítil skil. En í augum
okkar, sem hrifumst fyrst og fremst
af góðvild hans, er það dásamlegur
fyrirboði um það starf, sem hann
átti eftir að vinna.
Jesús var mannblendinn og undi
sér vel I fjöldanum. Hann tók þátt
í öllum hátíðahöldum i Jerúsalem,
og ekki aðeins þeim, sem voru
trúarlegs eðlis, af því að honum
þótti svo vænt um fólkið. IJann
átti um skeið miklum vinsældum að
fagna i borginni og höffðingjar
sóttust eftir að bjóða honum heim.
Jafnvel eftir að liann tók að áfeli-
ast Fariseanna fyrir hræsni þeirra,
hrifust þeir að persónuleika hans
og mælsku.
Enginn hefur átt eins fjölbreytt-
an vinahóp og hann. Vinir hans
voru úr öllum stéttum þjóðfélags-
ins: Farísear, fiskimenn, kaup-
menn, tollheimtumenn, menntaðar
konur, lauslætisdrósir, hermenn,
lögmenn, betlarar, veitingamenn,
holdsveikir menn og syndarar. Það
liefur verið kynleg sjón að sjá þenn-
an mislita hóp í fylgd með honuin
á strætunum. Hann hafði yndi af
þessu öllu — troðningi mann-
mannfjöldans, fundunum, kapp-
ræðunum, matarveizlunum og
spjalli í gestaboðum.
Eitt sinn sagði hann sögu, sem
hlýtur að hafa móðgað hræsnar-
ana í áheyrendahópnum. Maður
nokkur átti tvo sonu. Sá eldri var
reglusamur og vinnusamur, sparaði
peninga sina og hegðaði sér yfir-
leitt sem góður þjóðfélagsþegn. En
þessi sonur var ekkert skemmti-
legur og vakti enga gleði þar sem
hann kom.
Yngri sonurinn var kæruleysingi
og eyðsluhít. Hann fékk greiddan
arf sinn og fór til fjarlægs lands,
þar sem hann lifði í sukki og svalli,
unz hann var orðinn peningalaus
og tók að iðrast gerða sinna. Hann
liélt nú heim til föðurhúsanna eins
og iðrandi syndari. Faðir hans sá
liann koma eftir veginum, liljóp
á móti honum, faðmaði hann og
kyssti og leiddi hann heim.
„Komið með alikálfinn," hrópaði
faðirinn, „við skulum gera oss glað-
an dag og hjóða nágrönnunum,
þvi að þessi sonur minn, sem var
horfinn, er nú kominn aftur.“
Það var mikill gleðskapur á heim-