Úrval - 01.06.1965, Blaðsíða 126

124
ÚRVAL
konur borgarinnar, grannar og sól-
brúnar, ótrúlega fagrar. Charley
Haley fylgdist með því af ógnar
lotningu, þegar einn félagi hans
var að vita hvaö hann gæti kysst
margar stúlkur á einum morgni.
„Hann hlýtur að hafa kysst þús-
und,“ sagði liann lotningarfullur.
Það var ekki fyrr en liðssveitir
Bandamanna nálguðust helztu
stöðvar von Choltitz, sem skothvell-
ir fóru að blandast saman við fagn-
aðaróp mannfjöldans, svo sem eins
og til að mina á, að enn höfðu Þjóð-
verjar um 20000 manna lið á París-
arsvæðinu.
Klukkan eitt, er Dietrich von
Choltitz birtist til hádegisverðar í
matsal Hótel Meurice, hvatti einn
aðstoðarmaður hann til þess, að
taka ekki sitt venjulega sæti út við
gluggann. „Riffilkúla gæti slysast
til að hitta yður, herra,“ sagði hann.
Hershöfðinginn svaraði hógvær-
lega. f dag mun ég öðrum dögum
fremur sitja í mínu venjulega
sæti.‘
Hann lauk við hádegisverð sinn
í rólegheitum, og sneri siðan aftur
til skrifstofu sinnar, og þar beið
hann þess rólega sem ekki varð
umflúið. Eftir skipun hans veittu
hermennirnir, sem voru til varnar
í aðalstöðvum hans, aðeins mála-
mynda mótstöðu gegn reglulegum
hersveitum. Nokkrum klukkustund-
um áður hafði hann komizt að
þeirri niðurstöðu, að hann gæti
ekki dæmt menn sína til dauða í
vonlausri baráttu.
Hann álasaði ekki sjálfum sér.
Heiður hermanna hans var óskert-
ur, fannst honum, og þegar hann
sjálfur hafði verið tekinn til fanga,
gat hann með óskertum heiðri skip-
að þeim að gefast upp. Hann gat
einnig horfst í augu við dóm sög-
unnar sneypulaust; hann hafði ekki
látið hefndarþorsta Hitlers knýja
sig til að gerast böðull Parísar,
Eftir stutta en snarpa orrustu
fyrir utan þagnaði skothríðin. Þvi
næst var hurðinni hrundið upjo,
og franskur foringi stóð frammi
fyrir honum og heilsaði að her-
mannasið.
„Karcher liðsforingi i lier de
Gaulles hershöfð!ingja,“ tilkynnti
hann.
„Von Choltitz hershöfðingi,“ svar-
aði Þjóðverjinn, „yfirstjórnandi
Stór-Parísar.“
„Þér eruð fangi minn,“ svaraði
Karcher.
„Ja,“ svaraði von Choltitz.
í sama bili gekk annar foringi
Bandamanna, Jean de La Horie,
major, inn í herbergið. Ilann lét
túlk sinn segja við von Choltitz.
Hershöfðingi, ég krefst þess, að þér
fyrirskipið, að allri mótstöðu í
borginni skuli hætt.‘ Síðan bauð
hann von Choltitz að fylgja sér.
Prússinn kvaddi herforingjaráð
sitt með handabandi og hlýddi.
Er þeir komu niður á götuna,
varð La Horie að berjast til að
verja fanga sinn fyrir hefndarsjúk-
um mannfjöldanum. Karlmenn
hrópuðu móðganir og konur hræktu
á von Choltitz og reyndu að rífa
axlaborðana af einkennisbúningi
hans. Fyrir fólk, sem hafði orðið
að þola fjögra ára hernám Naz-
ista, var þýzkur hershöfðingi með
hendurnar hátt á lofti, til merkis