Úrval - 01.10.1966, Side 40

38
ÚRVAL
töfra.“ Páll kvartaði sjálfur yfir
líkamsgöllum sínum og lýsti því
yfir, að í augum annarra sé hann
fremur lítilmótlegur ásýndum. En
örlögin hefðu samt ekki getað valið
betri mann til hans sögulega ætlun-
arverks. Hann var Farísei og því vel
heima í fræðum Gamla-testament-
isins, sem hann vitnar um 200 sinn-
um í í skrifum sínum. Sem róm-
verskur borgari ferðaðist hann
frjáls um rómverska keisaradæmið.
Og sem heimsborgari talaði hann
a. m. k. þrjú tungumál, aramisku,
tungumál Krists, hebresku, tungu-
mál fræða Gamla-testamentisins,
og grísku, sem þá var orðin almennt
tungumál í öllum Mið-Áusturlönd-
um. Líklega hefur hann einnig
kunnað nokkurt hrafl í latínu.
Vegna allra þessara kosta gat
Páll samlagazt alls konar fólki.
Hann var Gyðingur á meðal Gyð-
inga, Rómverji á meðal Rómverja,
sófisti á meðal sófisku heimsspek-
inganna og tjaldagerðarrrigður á
meðal tjaldagerðarmanna. Hann
var frjálslegur í viðmóti og ræðinn
og átti auðvelt með að blanda geði
við aðra og bjó yfir ríkri kímnigáfu.
En hann var fyrst og fremst mjög
mannlegur maður, sem þorði að
trúa því á tímum geysilegs mis-
munar stétta, þjóðerna og þjóða, að
allir menn væru skapaðir jafnir.
EINMANALEG LEIÐ
Þrá Páls til þess að útbreiða
fagnaðarerindið beindi för hans til
margra framandi landa. Hann ferð-
aðist milli borga Litlu-Asíu, heim-
sótti eyjuna Kýpur í trúboðserind-
um og hélt yfir til Evrópu til þess
að afla trúnni liðsmanna í Make-
doníu. Alls staðar reyndust bæna-
hús Gyðinga honum hinn ákjósan-
legasti staður til þess að útbreiða
hina kristnu kenningu. Þar var
honum tekið opnum örmum sem
Gyðingi. Það var ekki fyrr en hann
fór að beina máli sínu til heiðingj-
anna, að reiði Gyðinga tók að bein-
ast gegn honum. Gyðingaprestarnir,
sem voru reyrðir í viðjar kreddu-
trúarinnar, kröfðust þess, að hver
karlmaður skyldi umskorinn, áður
en unnt reyndist að snúa honum til
réttrar trúar. Slíkur var bókstafur
„lögmálsins“. En Páll gerði sér grein
fyrir því, að kristin trú yrði aldrei
að trúarbrögðum, er laðað gætu til
sín alls konar fólk, ef hann krefð-
ist þess sem trúboði, að sérhver sá,
er kristna trú vildi taka, beygði sig
fyrst fyrir lögmáli Mósesar. Þess í
stað yrði kristin trú aðeins af-
brigði Júdismans, hinna gyðinglegu
trúarbragða. Við honum blasti hið
ólgandi miannhaf rómverska keis-
araveldisins, hinar mörgu milljónir
þess mikla veldis. Hann valdi. Hann
var sannfærður um, að það væri
trúin sjálf, sem mestu máli skipti,
en ekki „lögmálið“ í hinum þrönga
skilningi þess. Togstreyta sú innan
Gyðingdómsins, er myndaðist sem
afleiðing af þessari ákvörðun hans,
hjaðnaði ekki fyrr en kristna kirkj-
an og Gyðingabænahúsið urðu tvær
aðskildar stofnanir.
Landssvæði þau, sem Páll ferðað-
ist um, voru mjög erfið yfirferð-
ar. Við furðum okkur jafnvel á
því enn þann dag í dag, að hann
skuli hafa farið oítar en einu sinni
um hin ógnvekjandi „Ciliciuhlið“,