Úrval - 01.10.1966, Blaðsíða 76

74
úrvaV
eigin fólki allan veturinn. En afi
minn krafðist þess, að hún færi,
þar eð hún var eina vitni sækjand-
ans í málinu.
Og svo hófust réttarhöldin. En
Anna kunni mjög lítið í ensku, og
rétturinn gat ekki haft uppi á nein-
um til þess að túlka Athabascan-
mállýzkuna hennar. Kannske hef-
ur það verið þess vegna, að Regan
var sýknaður, eða vegna þess, að
kviðdómurinn, sem í sátu eingöngu
hvítir menn, neitaði að taka fram-
burð Indíánakonu trúlegan, þegar
hann stangaðist á við framburð
hvíts manns.
Þetta varð ógurlegt áfall fyrir
mömmu. Henni leið hræðilega og
hún vildi komast sém fyrst heim
aftur. Þetta var í febrúarmánuði
árið 1905, og biði hún í Nome allt
fram á sumar, mundi rétturinn
senda hana heim með gufuskipi.
En hún vildi ekki hafa neitt meira
saman við það fólk að sælda, sem
sýknað hafði morðingja eiginmanns
hennar. Með hníf einn að vopni,
tvo gulJpeninga og þær einar vist-
ir, sem hún gat borið á bakinu,
lagði hún af stað, grannvaxin og'
veikbyggð kona. Hún átti fyrir
höndum mörg hundruð mílna ferð
um frosnar auðnir Alaska. Og hún
var fótgangandi.
Hún ætlaði að halda í norðaustur
þvert yfir Sewarskaga og fylgja
síðan Kobukánni í austurátt upp í
hæðirnar, sem skipta löndum milli
Eskimóa og Indíána. Þaðan mundi
hún rata heim til þorps föður síns.
Ötrúlegt ferðalag.
Anna hélt áfram ferð. sinni dag
hvern frá sólarupprás til sólseturs.
Hún gekk stundum 10 mílur á dag
og stundum allt að 12 mílum. Að
kvöldi dags vafði hún sig í teppið
sitt og gróf sig í fönn. Þar eyddi hún
svo nóttinni. Stundum gáfu námu-
menn eða veiðimenn, sem hún mætti
á leiðínni, henni svolítið af nesti
sínu. Eitt sinn skutu námumaður
og kona hans skjólshúsi yfir hana
í kofa sínum í heilan mánuð. En
oftast treysti hún eingöngu á sjálfa
sig, skammtaði sér nauman matar-
skammt dag hvern og drýgði hann
með því að snara fugla og smádýr
skóganna.
Hún komst til Kobuk í apríllok
og hélt síðan up.p með ánni. Um
miðjan júlí voru kraftar hennar
þrotnir. Dag einn hélt hún kyrru
fyrir á árbakkanúm í hlýju sól-
skininu og sofnaði þar banhungruð
og algeriega Órmagna. Hún hafði
ekki þrek til þess að halda ferð-
inni áfram, Þegar hún vaknaði, sá
hún lítinn Eskimóadreng, sem sat
úti í húðkeip sínum á ánni og virti
hana fyrir sér. Strax og hún hreyfði
sig, greip drengurinn árina og reri
hratt upp eftir ánni.
Anna hneig niður aftur. Hún
vissi, að drengurinn mundi segja
fólkinu í þorpinu frá því, að hann
hefði fundið Indíánakonu liggjandi
á árbakkanum., Og hún vissi, að
það yrði tafarlaust sendur út af
örkinni hópur veiðimanna til þess
að drepa hana. En hún hafði samt
ekki þrek til þess að rísa á fætur
og flýja.
Næsta dag kom drengurinn aftur
á vettvang í fylgd með nokkrum
öðrum Eskimóum. „Vertu ekki