Úrval - 01.10.1966, Blaðsíða 83

VÍÐ ENDAMÖRK AUÐNANNA
81
„þegar þið eruð orðnir svolítið
eldri“.
Veturinn, er ég varð 12 ára, dó
Ada systir mín ur bráðri botn-
langabólgu. Þegar pabbi kom í
heimsókn það árið, var hann hor-
aður og skelfing þreytulegur, en
hann hafði dásamlegar fréttir að
færa okkur Sidney.
„Ég ætla að gerast veiðifélagi
Charlie Swansons“, sagði hann við
okkur. „Við erum búnir að fá okk-
ur stóran bát með vél og við ætlum
upp eftir Koyukukánni til þess að
veiða næsta vetur“.
Við bræðurnir höfðum labbað
með pabba í áttina út að skóginum
fyrir utan Anvik, og nú stanzaði
hann snögglega og gróf hælnum
niður í jarðveginn, sem var nú sem
óðast að þiðna í vorhlýjunni. „Hald-
ið þið, að ykkur mundi langa að
koma með í þá ferð“? spurði hann.
„Mér finnst vera kominn tími til
þess, að þið lærið, hvernig hægt
er að bjarga sér hér í Alaska. Það
kann að vera, að ég eigi ekki eftir
að verða hérna miklu lengur til
þess að kenna ykkur“.
Og þannig lauk því bóknámi
mínu. Ég var búinn að ljúka þriðja
hefti af lestrarbókinni, sem er meira
en hægt er að segja um flest börn
í þessum hluta heims. Og nú átti
ég fyrir höndum að fá jafnvel enn
þýðingarmeiri fræðslu.
Strax og áin var orðin íslaus,
kvöddum við systur okkar, þær
Elsie og Marion, og héldum til Nul-
ato, þar sem Charlie gamli beið
okkar með vélbátinn. Hann var hvít-
ur maður, með grátt hár og skegg.
Hann var jafnan fámáll, en hann
hafði ánægju af börnum. Svo þeg-
ar gufuskipið kom með vetrarbirgð-
ir okkar, fórum við að hlaða bát-
inn. Þegar við höfðum allir klöngr-
azt um borð, ásamt hundunum sjö,
sem pabbi hafði keypt, kom það í
Ijósð að það lá við, að báturinn
væri ofhlaðinn. En hjá slíku er
ekki hægt að komast, þegar lagt er
af stað í vetrarveiðiferð. Gleymi
maður einhverju eða verði uppi-
skroppa með eithvað, verður mað-
ur að vera við því búinn að vera
án þess, vegna þess að oftast eru
100—200 mílur til næsta verzlun-
arstaðar.
Nú héldum við upp eftir ánni.
Okkur miðaði vel áfram, 20—30
mílur á dag. Við bundum bátinn
fastan hjá árbakkanum á kvöldin
og sváfum á jörðinni undir krónum
trjánna. Áttunda dag ferðarinnar
komum við að sandrifi einu, sem
gekk út í ána, og þar fyrir ofan
tóku við hæðir. Pabbi sagði, að þetta
virtist vera ágætur staður til vetur-
setu, svo að við lögðum að landi,
bundum bátinn og reistum tjald
nokkurn spöl frá ánni.
Við Sidney fórum að afferma bát-
inn og ganga frá hundunum, en
pabbi fór að ryðja svolítinn land-
skika með exinni sinni. Svo hélt
hann inn í skóginn og fór að höggva
trjáboli í kofann, sem við urðum
að Ijúka við, áður en fyrsti snjór-
inn félli. En Charlie fór strax að
leggja fiskinet í ána. Laxinn var
nú einmitt. að ganga, og það gat
hugsazt, að hann yrði farinn fram
hjá næsta dag. Það þurfti mikið
magn af þurrkuðum laxi til þess