Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 73

VIÐ ENDAMÖRK AUÐNANNA
71
að var skýjað loft og
stormur síðdegis þenn-
an dag í september-
mánuði, þegar það
kviknaði í húsinu.
Þetta var einn af þeim dögum, sem
binda skyndilega enda á sumarið í
Alaska. Vindurinn blés með sér að-
vörun um, að frostið væri á leið-
inni. Ég hafði verið að vinna utan-
húss allan fyrri hluta dagsins. Ég
var að saga við í hillur í sveita-
verzlunina, sem ég var nýbúinn að
opna í Huslia, litlu Indíánaþorpi við
Koyukukána rétt við heimskauts-
bauginn. Hann Wayne litli, yngsti
sonurinn minn, fylgdist með því,
sem ég var að gera. Hin börnin
voru í skólanum.
Mig langaði til þess að skipa
Wayne litla að hætta að sjúga þum-
alfingurinn, en ég gat ekki fengið
mig til þess að setja ofan í við hann,
þegar hann starði á mig með stóru,
brúnu augunum sínum. Hann sakn-
aði móður sinnar. Það gerðum við
reyndar öll, bæði ég og öll börnin.
En það er algerlega tilgangslaust
að ætla að útskýra það fyrir þriggja
ára gömlum snúða,, að eftir 12 ára
hjónaband og 7 börn hafi mamma
hans verið orðin þreytt á kynblend-
ingnum, manninum sínum, og hafi
því tekið saman pjönkur sínar og
skilið okkur ein eftir.
Brátt fór Wayne litli að kvgrta
um kulda, og því sendi ég hann inn
í húsið. ,,En snertu ekkert í búð-
inni“, sagði ég. „Vertu kyrr inni í
bakherberginu“. Svo hélt ég áfram
að saga. Ég hafði varla augun af
söginni og tók því gkki eftir gráa
reyknum, sem var byrjaður að
smjúga út uridan þakbjálkunum. Ég
hafði ekki hugmynd um, hvað var
á seyði, fyrr en einhver hrópaði tii
mín neðan frá árbakkanum:
„Jimmy! Jim Huntington! Það er
kviknað í húsinu þínu“!
Eg leit upp, sá reykinn og gerði
mér grein fyrir því, að stormurinn
hlaut að hafa feykt olíulampa um
koll. Óttinn greip mig heljartökum,
svo að maginn herptist saman. Ég
stóð þarna án þess að geta hreyft
legg eða lið. Að lokum tók ég til
fótanna og æddi í áttina til hússins,
hrópandi: „Wayne! Wayne“!
Ég hrinti upp hurðinni og á móti
mér gaus logheitur reykjarmökkur.
Gular eldtungur þutu fram og aftur
og teygðu sig upp í hillurnar, sem'
voru fullar af niðursuðuvörum og
klæðisströngum, sem ég hafði feng-
ið í vikunni -á undan. Eldtungurn-
ar þyrmdu engu. Ég hörfaði eitt
skref aftur á bak, setti undir mig
hausinn og hljóp inn í reykhafið.
Ég hélt áfram að hrópa. Ég sá fyr-
ir mér litla drenginn minn, sem
hlaut að vera þarna inni í bak-
herberginu, dauðhræddur og hróp-
andi á hjálp.
Það hlýtur að hafa liðið yfir mig.
Ég fann það óljóst, að einhver var '
að draga mig í áttina til dyranna
og það hefði þeim ekki tekizt, ef
ég hefði haft fulla meðvitund. Ég
gleypti í mig ferskt loftið, þegar
út kom. Svo þegar ég hafði áttað
mig, sleit ég mig lausan og æddi
aftur í áttina til hússing. En vinir
mínir náðu í mig, skelltu mér flöt-
um og héldu mér þannig föstum.
Síðan heyrðist sprenging. Glugg-
arnir splundruðust, þakið féll nið-