Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 80

78
ÚRVAL
Hjálparvana sem bjarndýrshúnar.
Við Sidney drógum bátinn fast
að bakkanum með mestu erfiðis-
munum og bárum Marion og hinar
fátæklegu vistir okkar upp á bakk-
ann. Þá fyrst gerðum við okkur
grein fyrir því, að vesalings barn-
ið hafði hágrátið allan tímann. Við
fylltum pelann hennar af kaldri
mjólk úr einni niðursuðudósinni.
Meira gátum við ekki fyrir hana
gert. Hún var rennandi blaut, en
við höfðum engin þurr fö.t handa
henni. Teppin voru líka gegnblaut,
Sama var að segja um hreinu bleyj-
urnar.
Við höfðum að vísu ekki siglt
langt niður með ánni, en það tók
okkur samt 3 klukkustundir að kom-
ast heim, því að Sidney hafði að-
eins mátt til að bera Marion litlu
nokkur skref í einu. Svo varð hann
að hvíla sig. Þegar við komum heim,
gátum við ekki hugsað okkur að
dvelja þarna inni í kofanum hjá
líki móður okkar. Því strengdi Sid-
ney segldúk yfir opið skúrræksni,
sem mamma hafði notað, þegar hún
verkaði fisk, og svo skriðum við
þangað inn, blautir og vesælir og
féllum strax í fastasvéfn, alveg ör-
magna.
Við höfðum aðeins sofið í nokkra
tíma, þegar ég vaknaði við, að Sid-
ney hristi mig óþyrmilega. Það hlýt-
ur að hafa verið skömmu eftir mið-
nætti, en í þessu norðlæga landi
var sólin samt komin upp. „Hvað
er að“? spurði ég. Þegar ég hafði
sleppt orðinu, kom ég auga á skóg-
arbirnina.
Þeir voru þrír, stór, feitlagin
birna með húnana sína tvo. Og þau
voru aðeins um 20 fetum frá opna
skúrræksninu, sem við höfðum
tjaldað fyrir með segldúk. Eg var
svo hræddur, að ég kom ekki upp
nokkru orði, en Sidney hvíslaði:
„Ef hún leggur af stað í áttina
hingað, þá grípum við í sinn hvorn
handlegginn á Marion og hlaupum
í áttina til útidyranna á húsinu“.
Birnan sneri stóra, loðna hausn-
um í áttina til okkar á einmitt sama
augnabliki. Hún hlýtur að hafa séð
okkur. Við vorum alveg tilbúnir
að taka til fótanna, en hún starði
bara á okkur nokkur augnablik.
Síðan þrammaði hún af stað aftur,
og húnarnir trítluðu á eftir henni.
Þeir urðu að hálfhlaupa til þess
að hafa við henni. Og á næsta
augnabliki voru þau öll horfin inn
í dimman skóginn.
Sidney hallaði sér út af aftur og
sofnaði, en ég sat þarna kyrr og
starði á staðinn, þar sem birnirnir
höfðu horfið. Ég var að velta því
fyrir mér, hvers vegna birnan hafði
látið okkur óáreitta. Það eina, sem
mér datt í hug, var, að hún hefði
skilið allar aðstæður og komizt að
þeirri niðursöðu, að við værum jafn
hjálparvana og hennar eigin hún-
ar yrðu, ef hún dæi. Og ég er ekki
alveg frá því, að ég sé enn sömu
skoðunar.
Við vorum orðnir máttvana af
matarskorti að þrem dögum liðnum,
og Sidney sagði, að það væri ekki
um annað að ræða fyrir okkur en
að brjóast inn í búðina, Búðina!
Mér hafði alls ekki orðið hugsað
il hennar allan þennan tíma! Það
var eitt, sem pabbi hafði lagt al-
veg geysilega áherzlu á við okk-