Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 87

V7Ð ENDAMÖRK AUÐNANNA
85
okkur í tvo hópa. Við Charlie gamli
tókum þrjá hunda með okkur, en
pabbi og Sidney hina fjóra. Og svo
héldum við af stað og fórum frá
einni gildrunni til annarrar til þess
að gæta að veiðinni. Afraksturinn
var ekki sem verstur, þegar reiknað
var með því, að þetta voru fyrstu
gildrur vetrarins. Gildrunum var
dreift eftir langri slóð og var hvor
þeirra 6 mílur að lengd. Við sner-
um heim til kofans með fimm
minka, tvo refi og eina gaupu. Og
við vorum önnum kafnir langt fram
á nótt við að flá dýrin.
Veturinn leið óðfluga. Við vitj-
uðum um veiðigildrurnar með nokk-
urra daga millibili, og svo fluttum
við þær á nýjan stað, þegar veiðin
fór að minnka. Skinna- og kjöt-
staflinn á geymslupallinum hækkaði
stöðugt. Þeir pabbi og Charlie gamli
voru alveg himinlifandi, því að verð
á loðskinnum var mjög hátt þetta
árið. Þar að auki skulduðu þeir
ekki neinum nokkurn skapaðan
hlut, svo að þeir gátu notað allan
gróðann sem rekstursfé næsta ár.
Þegar komið var að janúarlokum,
gátum við Sidney stjórnað sleða-
hundunum nægilega vel til þess,
að við gætum farið einir til þess
að vitja um veiðigildrurnar. í einni
af þessum ferðum hegðaði ég mér
mjög heimskulega. Ég hélt áfram að
rekja marðarslóð langar leiðir og
lenti af þeim sökum í hinum mesta
vanda.
Það var gott veður þennan morg-
un, og þegar ég kom auga á marð-
arslóð, datt mér í hug, að mikið
væri það nú gaman að geta komið
heim með þykkt marðarskinn. Ég
batt því hundana, setti á mig þrúg-
urnar og tók að rekja slóðina. Ég
var þess fullviss, að ég mundi ná
merðinum, því að pabbi og Charlie
gamli höfðu sagt mér, að merðirnir
væru mjög hægfara í snjónum.
En ég hafði ekki lært það enn,
að mörðurinn grefur sig djúpt nið-
ur í snjóinn, strax og hann verður
var við hættu, og það getur orðið
geysileg bið að bíða þess, að hann
komi aftur út úr holu sinni. Og
þetta kom nú einmitt fyrir mig.
Ég hélt áfram að rekja slóð hans í
rúma tvo tíma. Og loks þegar ég
kom auga á hann, stakk hann sér
auðvitað á bólakaf niður í fönnina.
Ég beið drykklanga stund. Mikið
langaði mig í skinnið af skepnunni!
En þegar sólin fór að lækka ört á
lofti, gerði ég mér grein fyrir því,
að það væri öruggara fyrir mig að
fara að leggja af stað heimleiðis.
Ég hélt, að ég gæti stytt mér leið,
fór jrfir læk einn og yfir hæðina
fyrir ofan hann. En það reyndist
bara ekki vera rétta hæðin. Og þeg-
ar ég hafði gengið rúma mílu veg-
ar, vissi ég, að ég hafði villzt illi-
lega. En ég hélt samt áfram og
reyndi að koma auga á einhver
kennileiti, er ég kynni að kannast
við. Þá sá ég skyndilega úlfi bregða
fyrir um 30 fetum fyrir framan
mig.
Flesta langar til þess að taka
strax til fótanna, þegar þeir koma
auga á skógarúlf. En ég neyddi
sjálfan mig til þess að halda á-
fram, því að ég mundi eftir tveim
reglum, sem pabbi hafði kennt okk-
ur og snertu úlfa: Ef þú kemur
auga á úlf, skaltu svipast um eftir