Úrval - 01.08.1967, Blaðsíða 102

100
URVAL
Stytta úr bronsi af Jóhannesi páfa á leiö frá Mílanó til
Bergamo, þar er hún staðsett.
ið. Það var gagnslaust. að vera
sendiherra páfa, nema sá hinn sami
þekkti skoðanir karla og kvenna í
landi því, sem hann hafði verið
sendur til, ekki síður en skoðanir
yfirvalda í Vatíkaninu. Og því
ferðaðist hann um þvert og endi-
langt Frakkland. Oft var hann fót-
gangandi, vegna þess að þannig
komst hann í snertingu við fleira
fólk. Hann talaði frönsku alveg
reiprennandi og átti mjög auðvelt
með að skyggnast í hug manna, og
því eignaðist hann vini, hvar sem
hann kom.
Árið 1953 var hann gerður að
karínála, og samkvæmt siðvenju
var það æðsti maður iandsins,
Auriol. forseti, sem setti rauðu
kardínálahúfuna á höf)A honum. En
nýi kardínálinn var sorgmæddur
vegna hinnar nýju virðingarstöðu,
sem hann hafði hlotið, því að hann
áleit, að þetta yrði til þess, að hon-
um gæfust nú ekki eins góð tæki-
færi til þess að komast í snertingu
við fólk sem áður. Erkibiskuginn
í París var hissa á því, hversu leið-
ur Roncalli virtist verða vegna
þessarar útnefningar, og hafði orð
á því við hann. Hinn nýi kardínáli
viðurkenndi, að honum hefði sann-
arlega verið sýndur mikill heiður,
„en ég hefði verið ánægður með að
JÓHANNES PÁFI
101
vera bara venjulegur prestur ein-
hvers staðar nálægt Bergamo."
En störf þau, sem hann vann
næstu árin í Vatíkaninu, færðu hon-
um mikla gleði. Hann átti að halda
til Feneyja sem patríarki. Hann átti
þá að fá að vera hirðir kristinna
manna þrátt fyrir stöðuhækkunina.
Hann kvaddi vini og kunningja í
París, og öllum þótti það mjög leitt,
að hann skyldi verða að hverfa
burt. Og svo lagði hann af stað til
Feneyja.
Og þegar þangað var komið, gerð-
ist hann önnum kafinn „venjulegur
prestur“, eins og hann hafði viljað
verða. Rauða kardínálahúfan virtist
ekki gera þar mikinn mun. Nú lék
ferskur andblær um höllina, sem
hann fékk til aðseturs í Feneyjum,
og brátt varð sú bygging í fyrsta
sinni opin á öllum tímum sólar-
hrings hverju því sóknarbarna hans,
sem vildi ná þar tali af honum.
Hann vann af kappi að því að koma
kirkju sinni í nána snertingu við
fólkið, að gera hana að því volduga
afli nútímalífs, sem hann vissi, að
hún var í raun og veru. í augum
Roncallis var það aðalatriðið, að
koma almenningi í snertingu við
kirkjuna, og til þess vildi hann nota
margvísleg ráð. Það var hann, sem
hafði fengið þá dásamlegu hugmynd
fyrstur manna að láta flytja helgi-
tónlist Stravinskys í hinni miklu
basiliku í Markúsarkirkjunni í
Feneyjum.
Píus páfi 12., öðru nafni Papcelli
kardínáli, hinn tiginmannlegi
kirkj uhöfðingi, dó þ. 9. október ár-
ið 1958. Hann hafði gegnt embætti
páfa í næstum 20 ár, og á þeim
tíma hafði hann hægt og sígandi
verið að reyna að koma á ýmsum
endurbótum og nýjungum innan
kirkjunnar. Má t.d. nefna, að hann
lét hefja kvöldmessur. Hann hafði
þegar byrjað að auka tengsl Vatí-
kansins við umheiminn og gera þau
auðveldari á allan hátt. Nú veitti
hann ekki aðeins kóngum, drottn-
ingum og forsetum áheyrn, heldur
einnig leikurum og öðrum lista-
mönnum og einnig ósköp venjulegu
fólki, sem hafði ekki af neinni frægð
að státa. En það var aðeins við hin-
ar fjölmörgu áheyrnir, að hlédrægni
hans og fáskiptni varð að lúta í
lægra haldi. Annars var hann hlé-
drægur og fáskiptinn og vildi
ógjarnan deila vandamálum sínum
og hugsunum með öðrum. Hann
hafði ekki viljað útnefna nýja
kardínála, og því hafði þeim fækk-
að talsvert, er hann dó. Það var að-
eins staddur 51 kardínáli í Sixtinsku
kapellunni í októbermánuði árið
1958 til þess að kjósa eftirmann
páfa. Það var tvísýnt um úrslit við
kosningar þessar, því að munurinn
var svo lítill. Það var ekki fyrr en
kosið var í 12. skipti, að málin skýrð-
ust nægilega. Roncalli hafði verið
kosinn páfi.
Hann tók fregnunum um þennan
virðingarauka af mikilli auðmýkt
og sagði, að hann vildi nefnast Gio-
vanni (Jóhannes) páfi. Þar var ekki
aðeins um nafn föður hans að ræða,
heldur var þetta líka nafn vernd-
ardýrlings fæðingarþorps hans,
Sotto il Monte. Og þ. 4. nóvember
var hann krýndur páfi við bjarma