Úrval - 01.08.1967, Síða 33

SANNLEIKURINN UM ÁFENGIÐ
31
hilamagnið tapast út um húðina.
Eí hitatapið verður of miki'ð, get-
ur það orðið hætlulegt.
Það er ekkert gagn í áfengi til
þess að ná af sér fitu, þó að sum-
ir heilsufarsprédikarar haldi því
fram. Það er nálega engin næring
í því nema hitaeiningar (um 70 í
hverjum 30 gr af 45% vískíi). —
Eitt staup eða tvö geta örvað mat-
arlystina. En ef meira er drukkið,
minnkar hún. Sá sem drekkur, og
étur þó eftir sem áður, er líklegur
til að fitna, af því að hann fær
hitaeiningar úr hvorutveggja. Sá
sem drekkur á kostnað þess að éta
heldur ef til vill holdum, en það
kemur niður á honum í eggjahvítu-
skorti og vítamína.
Enn vita læknar ekki vel um af-
leiðingarnar af rangri næringu. En
menn ætla að hún eigi mikla sök
á ofvexti lifrarinnar, ýmsum trufl-
unum á starfi heilans, taugabólgu
og öðrum sjúkdómum sem standa
í sambandi við ofdrykkju og enn-
fremur á ástandi þeirra hryggðar-
mynda sem menn eiga einkanlega
við þegar minnst er á ofdrykkju-
menn. En af hinum fimm milljón-
um ofdrykkjumanna, sem eru í
Bandaríkjunum nú, eru aðeins 3 af
hundraði þannig á sig komnir. Að
því er hina snertir þá eru að vísu
margir þeirra á einhvern hátt veik-
ir, en mestur vandi og mest hætta
stafar þó af þeim í sambandi við
umferðina, og þá sérstaklega bif-
reiðaslysin.
Læknir að nafni Melvin Selzer,
við Michiganháskóla, hefur rann-
sakað ástæður 72 ökumanna, sem
sök áttu á alvarlegum bifreiðarslys-
um. 47 þeirra voru drukknir og af
þessum 47 voru 39 ofdrykkjumenn.
Aðrir, sem lóku til athugunar
ástand lifrarinnar og áfengismagn-
ið í blóði allra ökumanna og fót-
gangandi sem létust í bifreiðarslys-
um í San Fransisco á tveggja ára
tímabili, komust að líkum niður-
stöðum um hlutdeild ofdrykkju-
manna (en ekki hófdrykkjumanna)
í bifreiðarslysum.
Hvað er að vera ofdrykkjumað-
ur eða hverjir eru ofdrykkjumenn?
Ef menn hljóta að svara játandi
einhverri þeirra spurninga, sem hér
fara á eftir, þá eru einhver vand-
ræði á ferðinni. Drekkur hann (eða
hún) svo til baga, að til skammar
verði eða alvarlegra óþæginda,
oftar en fjórum sinnum á ári? Eða
hefur hann, oftar en tvisvar á ævi
sinni orðið svo drukkinn að hann
missti ráð og rænu og vissi ekkert
eftir á? Hefur lögreglan tekið hann
oftar en einu sinni fyrir lögbrot
eða ósæmilegt athæfi „í fylliríi"?
Hefur hann einhvern tíma hætt að
drekka, en ekki nema stuttan tíma,
vegna þess að hann ætlaði aðeins
að sýna, að hann gæti hætt?
Vandræðin sem stafa af drykkju-
skapnum eru mergurinn málsins,
þegar meta skal hvort maður sé
ofdrykkjumaður eða ekki. Þegar
svo er komið fyrir drykkjumanni
að hann er farinn að valda sjálfum
sér eða öðrum vandræðum eða þá
að hann er farinn að hafa áhyggjur
af drykkjuskap sínum og getur þó
ekki hætt eða minnkað, þá er hann
ekki lengur í réttu sambandi við
mannfélagið og er á þeirri leið að
verða drykkjusjúklingur. Ofdrykkj-