Úrval - 01.10.1969, Blaðsíða 100

98
ÚRVAL
aði þessari spurningu, var röddin
full fyrirlitningar: „Mér finnst, að
það sé gersamlega óhugsandi,
hvernig sem á er litið.“
En Reilly var ekki á að láta sig.
Var það ekki rétt, spurði hann, að
frá þeirri stundu hafi doktor Cond-
on tekið aleinn ákvörðun um hvert
það skref, sem einhverja þýðingu
hafði? Hafði hann ekki, til að
mynda, kvöldið sem lausnarféð var
afhent, farið einn inn í kirkjugarð-
inn og haft samband við einhvern
þar inni? Kom hann svo ekki aft-
ur og fór á ný með 50 þúsund dali
inn í kirkjugarðinn, — aleinn?
„Jú, hann fór þangað einn,“
svaraði Lindberg.
Og svo kom hann aftur peninga-
laus, en með nýtt bréf í höndun-
um. Svipur Reillys gaf kviðdóm-
endunum glögglega til kynna,
hversu fáránlegt allt þetta leit út
í augum hans.
Áður en Reilly lauk að yfirheyra
Lindberg, notaði hann enn einu
sinni þá aðferð að beina grun-
semdunum frá Hauptmann með
því að varpa annarlegu ljósi á aðra.
Hann vakti athygli á, að kunningi
Bettyar Gow, Henry „Red“ John-
son, sem hringt hafði til hennar
óheillakvöldið, var ekki lengur í
Bandaríkjunum.
„Vitið þér til, að ákæruvaldið
hafi reynt að fá „Red“ Johnson aft-
ur til landsins?“ spurði hann.
„Ég veit ekki til, að það hafi
komið til umræðu," svaraði Lind-
berg.
Reilly tilkynnti nú, að hann hefði
ekki meira að spyrja í bili og árétt-
aði það með fyrirmannlegri hand-
sveiflu. Það mundi gefast tækifæri
til að bera fram fleiri spurningar
um „Red“ Johnson, þegar Betty
Gow yrði kölluð fram sem vitni.
MYND REILLY AF AFBROTINU
Mánudaginn hinn 7. janúar, en þá
var önnur vika réttarhaldanna,
kom Betty Gow í vitnastúkuna. Að-
dróttanir Reillys í hennar garð
höfðu komið illa við hana, en samt
lét hún forvitið augnaráð við-
staddra ekki slá sig út af laginu.
Hún svaraði stillilega spurning-
um Wilentz um sitthvað sem gerzt
hafði rétt áður en barnsránið fór
fram. Betty gaf lýsingu á, hvernig
hún að venju hafði búið drenginn
undir nóttina, komið honum í rúm-
ið og verið sjálf inni hjá honum,
þar til hann sofnaði um átta-leytið.
Hún hafði borðað með þjón-
ustufólkinu og setið og rabbað við
það, unz hún um tíu-leytið gekk
upp og leit inn í barnaherbergið.
Að venju hafði hún ekki kveikt
ljós til að trufla ekki svefn barns-
ins.
„Ég gekk að rúminu og laut nið-
ur með hendurnar á rúmstokknum
og...."
Rödd ungu stúlkunnar brast, og
hún varð að taka sér málhvíld, unz
hún hélt áfram: „Og . . . svo tók ég
eftir, að ég heyrði ekki andardrátt
drengsins. Ég laut betur niður,
þreifaði fyrir mér og fann, að hann
var ekki þarna....“
Aftur þagnaði hún, og svo brast
hún skyndilega í grát. Snökkt
hennar var það eina, sem heyrðist
nú í réttarsalnum. En fljótlega
jafnaði hún sig og lauk máli sínu,