Úrval - 01.10.1969, Qupperneq 123

HJARTA ÞITT HEFUR FRELSAÐ MIG
121
kvöld, að hann hafi náð svo langt,
því að þá hafi hann strengt þess
heit að helga tónlistinni líf sitt.
Vinátta þeirra varð þó endaslepp.
Ástæðan var velgengni Jóhönnu,
frænku Wagners, í hlutverki Elísa-
betar í „Tannhauser“. Frú Schroe-
der-Devrient varð alveg óð af öf-
und og afbrýðisemi vegna vel-
gengni hennar og ásakaði Wagner
fyrir að hafa útvegað stúlkunni
starf hjá söngflokknum.
Árin, sem þau Minna og Richard
bjuggu í Dresden, voru mestu ham-
ingjuár þeirra. En Minna varð mjög
kviðin og leið vegna áhuga eigin-
mannsins á þeirri stjórnmálalegu
ólgu, sem gerjaði hvarvetna í land-
inu árið 1848. Wagner var orðinn
þreyttur á hinum stirðnuðu sið-
venjum og takmörkunum, sem ein-
kenndu lífið í Dresden, og sann-
færður um, að stjórnmálalegar
breytingar væru nauðsynlegar í
þjóðfélaginu til þess að leysa þær
hugmyndir úr viðjum, sem bærðu
á sér í huga hans. Og úr því fór
hann að taka virkan þátt í stjórn-
málabaráttunni. Afleiðingin varð
sú, að hann neyddist til að flýja
land árið 1849. Með hjálp vinar
síns, tónskáldsins Franz Liszt, sem
var þá að undirbúa sýningu á
„Tannhauser" í Weimer, tókst hon-
um að flýja til Parísar og loks það-
an til Zúrich.
Minna reiddist þessari fljótfærni
og bíræfni eiginmannsins, sem
hafði kollvarpað hinni öruggu til-
veru þeirra. Að lokum lét hún þó
undan þrábeiðni hans um, að hún
kæmi á hans fund, og hélt til Zúr-
ich. Hin mikla breyting, sem varð
á högum þeirra, var næstum meira
en hún gat þolað, Þau höfðu skipað
tignarstöður í Dresden, en nú lifðu
þau í sárri fátækt. Hún taldi Wagn-
er á að halda aftur til Parísar og
reyna að fá óperu setta þar á svið.
Liszt hvatti hann einnig til þess.
Og Wagner fór í þessa för í febrú-
ar árið 1850, þótt hann hefði litla
trú á henni.
Hann átti við stöðugt andstreymi
að etja, meðan á Parísardvöl hans
stóð. Árangurinn af tilraunum hans
var enginn, og honum leið herfi-
lega. Dag einn, þegar hann var
haldinn algerri örvæntingu, fékk
hann heimboð. Honum var boðið
heim til ungrar konu, sem hafði
verið ákafur aðdáandi hans í Dres-
den. Karl Ritter, sem var tónlistar-
nemi, hafði eitt sinn komið með
hana á hans fund á þeim bylting-
ardögum. Unga konan, sem hét frú
Jessie Laussot, bjó nú í Bordeaux
ásamt eiginmanni sínum, sem var
vínkaupmaður, og móður sinni, frú
Taylor, sem var vellauðug.
Wagner kunni ekki vel við eigin-
manninn, og frú Taylor var næstum
alveg heyrnarlaus. Því hélt hann
sig einna helzt að frú Laussot. Hún
talaði ágæta þýzku og var mjög
fær hljóðfæraleikari. Því reyndist
hún vera mjög töfrandi félagi. Hún
var óhamingjusöm í hjónabandi
sínu og var nú langtímum saman
með Wagner. Og þetta gerði það
að verkum, að ást sú, sem hún hafði
fengið á meistaranum, næstum sam-
stundis og hún sá hann fyrst, óx nú
og dafnaði óðum.
Frú Laussot og frú Ritter, sem
var gömul vinkona Wagners og