Úrval - 01.02.1970, Qupperneq 105

DVERGKAFBÁTARNIR
103
aði það í hríngsjánni. Hann áleit,
að þetta hlytu að vera duflin, sem
héldu tundurskeytavarnartetunum
uppi.
„Hægt áfram á 60 feta dýpi,“
sagði hann.
En X-6 rakst á netið á þessu dýpi
í stað þess að smjúga undir það,
eins og þeir höfðu ráðgert. Þeir
héldu niður á 80 feta dýpi, og hið
sama gerðist þar. Svo fóru þeir
niður á 100 feta dýpi, og það var
enn sama sagan. Loks fóru þeir al-
veg niður að botni. Cameron skoð-
aði netið í gegnum netsjána og sagði
svo: „Netin ná alveg niður að
botni!“ Brezka leyniþjónustan hafði
ekki fengið réttar upplýsingar.
Cameron fylltist örvæntingu og
hækkaði kafbátinn upp í hringsjár-
dýpi til þess að fá tækifæri til að
skoða bátahliðið í netjunum. Það
var mjög nálægt landi, svo nálægt,
að um það komust aðeins bátar með
lítið ristidýpi. En af einskærri til-
viljun var bátahliðið einmitt opnað
í þessu til þess að hleypa léttbát í
gegn, en hann stefndi upp að hlið
Tirpitz. Cameron tók skyndilega
ákvörðun vegna þeirrar heppni, sem
þeir höfðu þegar orðið aðnjótandi,
þegar þeir höfðu elt togarann inn
um hliðið á kafbátavarnargirðing-
unni. Hann skipaði svo fyrir, að
breyta skyldi stefnu X-6 og skyldi
láta hann sigla í kjölfar léttbátsins.
Þeim hafði tekizt þetta einu sinni.
Kannske tækist þeim þetta aftur.
„Upp á yfirborðið!“ skipaði hann.
„Fulla ferð áfram!“
Freyðandi öldurnar í kjölfari létt-
bátsins skoluðust nú yfir þilfar kaf-
bátsins. X-6 var alveg fast á eftir
léttbátnum við hliðið og rakst öðru
hverju í botn eða straukst við hann,
er hann smaug gegnum hliðið.
Þegar þeir voru komnir í gegn,
gaf Cameron samstundis fyrirskip-
un um að kafa niður á meira dýpi:
„Kafaðu! Kafaðu! Kafaðu!“ hróp-
aði hann kátur.
Þrjátíu og fimm stundir voru
liðnar, síðan þeir höfðu haldið burt
frá móðurkafbát sínum. Sívaxandi
þreyta og spenna var farin að segja
ósleitilega til sín. Þeir voru næst-
um örmagna, en nú var samt eng-
inn tími til hvíldar. Klukkan var
07.05, en bað þýddi, að þeir yrðu
að vera komnir eins langt burt frá
Tirpitz og mögulegt var að 55 mín-
útum liðnum til þess að komast hjá
því að vera sprengdir í loft upp af
tundursprengjum þeim, sem X-5 og
X-7 mundu leggja eða hefðu þegar
lagt við skrokk Tirpitz. Hefði öðr-
um hvorum kafbátnum tekizt að
skila af sér tundursprengjum sín-
um, væru þær stilltar á kveikitím-
ann frá 08.00 til 09.00.
Cameron renndi augunum sem
snöggvast eftir braut sólargeisla að
Tirpitz, áður en þeir héldu dýpra.
Hann ákvað að stefna beint að stað
undir skipinu og losa sig þar við
fyrstu tundursprengjuna. En þá
gerðist enn annað óhapp, áður en
honum tækist það. X-6 rakst á stór-
eflis klett, sem skagaði upp úr hafs-
botninum. Þetta var geysiharður
árekstur, og það heyrðist mikill
hávaði. Cameron kastaðist á sjálf-
virki áttavitann, og Kendall skall
næstum kylliflatur, er kafbáturinn
þaut upp á við með 60 gráðu halla
og skauzt upp á yfirborðið aðeins