Úrval - 01.05.1970, Blaðsíða 48

46
ÚRVAL
þá leitaði sá eftirlifandi hvorki nýs
maka né gaf öðrum fuglum færi á
sér.
Ungur kvenfugl kaus sér hreiður-
stað nálægt mikilli klettabrún. Þrír
ungir karlfuglar biðluðu til hennar,
og tók hún bónorði hins djarfasta
þeirra. Sex sinnum á sex dögum
höfðu þau stutt samræði sín á milli.
Tveim vikum síðar verpti kven-
fuglinn einu geysistóru eggi, um það
bil sex þumlungum á lengd, rjóma-
gulu, alsettu dökkbrúnum eða kan-
ellitum blettum. Þetta egg var hið
mikilvægasta sem geirfugl hafði
nokkru sinni verpt.
NÝFLEYGI FUGLINN
Unginn, sem kom úr egginu, var
ljótur og álappalega vaxinn. Væng-
ir hans voru lítið annað en bognir
stúfar, sem uxu út úr hliðum hans.
Höfuð hans og fætur virtust allt of
stór í samanburði við líkamann, og
hann var þakinn gisnum einkennis-
búningi úr stríðum grásvörtum hýj-
ungi. Þar sem unginn var ófær til
að standa uppréttur í fyrstunni,
flatmagaði hann á belgnum, blund-
aði við og við í sólskininu og skrækti
næstum látlaust eftir meiri mat.
Foreldrar hans voru svo önnum
kafnir við að afla honum þeirra
ógrynna af fæðu, sem hann krafð-
ist, að þau höfðu sjaldan tíma til að
veiða sér sjálfum til matar. Þess
vegna megruðust þau meðan unginn
óx undrafljótt. í fimmtu viku nálg-
aðist hann stærð fullvaxta fugls.
Alit frá upphafi hafði fuglinn
ungi hænzt að sjónum. Hann stóð
oft tímunum saman á klettabrún-
inni og góndi út á sjóinn. Þar sem
hann var nú orðinn alfiðraður,
fylgdu foreldrarnir honum nú niður
að flæðarmálinu í fyrsta skipti. Alda
skolaðist um fótleggi hans, og kyn-
legir töfrar gagntóku hann, er hann
missti fótanna. Hann rak upp gleði-
hljóð og skoppaði upp og niður á
öldunum eins og hann væri þegar
alvanur til sunds.
Stundu síðar hurfu foreldrar hans,
sem höfðu verið á sundi í næsta ná-
grenni við hann. Þá fann hann
skyndilega gripið um fótleggi sína
með stálhörðu fuglsnefi, og þrátt
fyrir það, að hann baðaði til vængj-
um sínum, var hann dreginn niður
í djúpið. Tólf fetum undir yfirborð-
inu komst hann að raun um það, að
hann sá fullt eins vel í sjó og lofti,
og hann sá að það var faðir hans,
sem hafði kaffært hann.
Jafnskjótt og takið losnaði, busl-
aði hann í átt til móður sinnar. Hann
gat synt! Liðlega og næstum
áreynslulaust smaug hann um vatn-
ið eins og fiskur.
Á þeim vikum, sem í hönd fóru,
varði hann mestum tíma sínum á
sjónum. Oft köfuðu hann og félag-
ar hans nokkuð á þriðja hundrað
feta niður í sjóinn í leit að æti. Þeir
gátu synt neðansjávar næstum í
ellefu mínútur samfleyft.
En þótt sundið hefði reynzt ung-
anum eðlislægt, átti hann enn margt
ólært, áður en hann yrði jafn klók-
ur foreldrum sínum — og það komst
hann að raun um við fyrstu til-
raunir sínar við fiskveiðar. Hann
var að krusa ásamt foreldrum sín-
um um það bil fimm föðmum undir
sjávarmáli, þegar þau urðu vör við
síldartorfu. Ungi geirfuglinn þaut