Úrval - 01.05.1970, Blaðsíða 110

108
ÚRVAL
göturnar alla nóttina. Og fyrir dög-
un höfðu kínverskir skriðdrekar
umkringt borgina. Kínverjar höfðu
iafnframt lokað öllum aðalútgöngu-
leiðum úr borginni og reist þar
hindranir. Einnig höfðu þeir kom-
ið fyrir vélbyssum á hernaðarlega
mikilvægum stöðum, bæði til þess
að kæfa alla mótspyrnu, sem brot-
izt hafði út við fallbyssuskothríð-
ina, og til þess að hindra mann-
fjöldann við Sumarhöllina í að kom-
ast undan aftur yfir Lhasadal til
höfuðborgarinnar.
I borginni var dómkirkjan orðin
helzta virki andspyrnunnar. Þar
unnu um 200 tíbetskir hermenn, 100
lögreglumenn og 300 Khambar alla
nóttina, auk fjölda annarra manna
og kvenna. Fólk þetta var að búa
allt undir umsátur. Konurnar tróðu
ullarpokum í alla glugga. Höfðu
þeir verið gegnvættir til þess að
gera þá skothelda. Það voru aðeins
skildar eftir rifur fyrir þær 20 vél-
byssur og um 10 fallbyssur, sem
andspyrnumenn höfðu þar til varn-
ar. Þar var um að ræða kjarna
vopnabúnaðar þeirra. Úti fyrir hlið-
inu við bakhlið dómkirkiunnar reis
vélbyssuhreiður, sem hróflað hafði
verið upp úr timbri og sandpokum.
Gömlu götusteinarnir á Dómkirkju-
torginu höfðu verið rifnir upp til
þess að gera ytri varnarvegg, þótt
af vanefnum væri. Hann var styrkt-
ur með stólum, borðum og efnis-
ströngum úr verzlunum Nepalkaup-
manna þar í grenndinni. Og efst
uppi á honum trónuðu hundruð
blómapotta. I sumum voru jafnvel
nýútsprungin blóm.
Sá maður, sem hafði umsjón með
öllum þessum framkvæmdum, hét
Thondup. Hann var aðeins 28 ára
að aldri og jafnframt yngsti Tíbet-
búinn, sem hafði nokkru sinni skip-
að opinbert embætti. Hann var hár
og grannvaxinn og frábær at-
orkumaður. Hann vann sleitulaust
að því að koma þessu varnarkerfi
á laggirnar. Það kann að þykja
kaldhæðnislegt, að meðan hann var
að gefa lögregluþjónum og her-
mönnum skipanir, þá héldu hundr-
uð lamapresta áfram sinni daglegu
iðju. Þeir sökktu sér niður í helgi-
rit frammi fyrir líkneskjum dóm-
kirkjunnar, sem voru 2000 að tölu.
Þeir ástunduðu hugleiðslu í skini
þeirra þúsunda lampa, sem í dóm-
kirkjunni voru, en það þurfti hvorki
meira né minna en tæp 13.000 pund
af smjöri vikulega til þess að halda
þeim logandi.
Skömmu fvrir dögun klöngraðist
Thondup upp í ,,athugunarskýli“ al-
veg uppi undir hinu gullna þaki
dómkirkiunnar, en hærra var ekki
hægt að komast í gervallri Lhasa-
borg. Borgin breiddi úr sér við fæt-
ur honum, og hann beindi athygli
sinni að horninu á Shagyaristræti,
sem er þar í nágrenninu. Þetta er
breitt og rúmgott stræti, enda er
það helzta stræti höfuðborgarinnar.
Og í fiögurra hæða byggingu höfðu
Kínverjar hreiðrað vel um sig. Þeir
höfðu gert byggingu þessa að helzta
virki sínu í borginni, enda var léga
þess miög þýðingarmikil, þar eð
það stóð við Dómkirkjutorgið. í
einu horninu á þaki hússins var
hópur kínverskra hermanna að laga
sér morgunverð. Þeir virtust í bezta
skapi. Thondup gat virt þá fyrir