Úrval - 01.05.1970, Blaðsíða 92

90
nýlega. Hann sagðist verða að vara
Dalai Lama við, því áð hinir kín-
versku leiðtogar væru nú orðnir
mjög áhyggjufullir vegna stöðugs
fjandskapar Khambanna við hið
kínverska setulið í Tíbet. Kham-
barnir eru fremur herskár þjóð-
flokkur í austurhluta landsins, og
meðal þeirra eru margir flokkar
stigamanna. Hann sagði, að stjórn-
arvöldin í Peking héldu því fram,
að stjórn Dalai Lama hefði gert
bandalag við Khambana.
Khambarnir, sem eru mikl-
ir hestamenn og bardagamenn,
höfðu aldrei viðurkennt rétt Kín-
verja til hersetu í Tíbet. Allt frá
byrjun höfðu þeir gert grimmileg-
ar skæruliðaárásir á innrásaregg-
ina. Og þeir voru algerlega ótta-
lausir, þegar þeir réðust til atlögu
með stórum, flötum sverðum eða
Mannlicherrifflum, sem þeir höfðu
smyglað inn frá Indlandi. Kínverj-
ar höfðu goldið í sömu mynt með
því að framkvæma grimmilegar
hefndaraðgerðir. En þær höfðu svo
orðið til þess, að Khambarnir höfðu
hafið algera uppreisn gegn Kín-
verium. Þeir rufu vegasambönd æ
ofan í æ og réðust á birgðaflutn-
ingalestir Kínverja. Þeir réðust líka
gegn afskekktum varðskýlum Kín-
verja og drápu þar hvern hermann.
Tan hershöfðingi skýrði Dalai
Lama nú frá því, að stjórnin í Pek-
ing væri orðin svo áhyggjufull
vesna þessarar þróunar, að hún
áliti, að fundur hinna æðstu manna
Kína og Tíbets væri orðinn aðkall-
andi. Hann sagðist því eiga að bjóða
Dalai Lama formlega í heimsókn
ÚRVAL
til hinnar kínversku höfuðborgar
fyrir hönd Félaga Maos.
Dalai Lama svaraði því kurteis-
islega til, að það væri honum heið-
ur að fara til Peking. En hann baðst
undan því að þurfa að taka loka-
ákvörðun um vissan brottfarardag,
fyrr en hann hefði rætt þetta mál
við stjórn sína. Tan svaraði því til
af meiri kurteisi en hans var venja,
að þetta væri ofur skiljanlegt. Og
þannig lauk fundi þeirra.
Dalai Lama virtist vera hinn ró-
legasti. En hann játaði það þó síð-
ar, að hann hafi þá verið „örvænt-
ingu nær“. Vegna hinnar stirðu
sambúðar Tíbets og Kína og þess
ástands, sem skapazt hafði í sam-
skiptum þeirra, voru miklar líkur á
því, að honum yrði meinað að snúa
aftur heim til Tíbets, ef hann héldi
til Peking. En sá möguleiki var þó
enn ógnvænlegri, að hans eigin
þjóð, sem fyrirleit og hataði Kin-
verja, kynni að setja sig upp á móti
þessari heimsókn hans og reyna að
hindra brottför hans. Ef slíkt gerð-
ist, hefði öll þjóðin kannske steypt
sér þar með út í vonlausa uppreisn
gegn hinu kínverska herliði, sem
var margfalt öflugra.
Hinum unga leiðtoga Tíbets
fannst sem slíkur möguleiki væri
skelfilegur. Trúarleg andstaða hans
gegn hvers konar ofbeldi, gegn eyð-
ingu lífs, var svo ríkur þáttur í lífi
hans, að hann hafði af þeim sökum
stöðugt reynt að ná friðsamlegu
samkomulagi við hin kínversku yf-
irvöld, jafnvel þótt hann ætti þann-
ig á hættu vanþóknun þjóðar sinn-
ar.
Hann hafði eitt sinn mælt þessi