Úrval - 01.05.1970, Blaðsíða 107

HARMLEIKURINN í TÍBET
105
En nú sást glampa á byssuhlaup
út um gluggana.
Þær daufu friðarvonir, sem enn
lifðu, dóu loks út þ. 16. marz, þeg-
ar Dalai Lama fékk bréf frá Nga-
bo, föðurlandssvikaranum, sem
hafði samið um hið hataða „17
punkta samkomulag" átta árum áð-
ur. f bréfi þessu skrifaði Ngabo á
þessa leið: „Ef yðar Heilagleiki get-
ur tilkynnt Tan hershöfðingja það
nákvæmlega, í hvaða byggingu þér
dveljið ásamt nokkrum tryggustu
embættismönnum yðar, þá mun
hann og menn hans örugglega sjá
svo um, að byggingu þessari verði
þyrmt.“
Þessi aðvörun jafngilti í raun-
inni stríðsyfirlýsingu. Þar að auki
varaði Ngabo Dalai Lama við að
gera tilraun til að flýja. „Kínverj-
ar hafa gert mjög yfirgripsmiklar
ráðstafanir til þess að hindra flótta
yðar.“
INN í FÁRVIÐRIÐ
Árásarhöggið, sem hafði verið
beðið eftir svo lengi, var svo veitt
skömmu eftir hádegi næsta dag.
Dalai Lama var að ræða við Phala
og nokkra embættismenn hirðar-
innar í einu af móttökuherbergjum
sínum, þegar fallbyssuskothríð
barst þeim skyndilega til eyrna.
Þeir spruttu á fætur sem þrumu-
lostnir. Þessi skothríð var nálæg, og
þeir gátu greinilega heyrt, að ein
fallbyssukúlan féll niður í tjörn
eina rétt við höllina. Það kváðu við
tvö skot í viðbót, og mennirnir biðu
milli vonar og ótta. En svo þagnaði
skothríðin.
Phala varð fyrstur til þess að
gera sér grein fyrir því, að þetta
hlutu að hafa verið aðvörunarskot.
Nú vissi hann, að það var aðeins
eitt, sem máli skipti, þ. e. að koma
Dalai Lama burt frá Lhasa.
Nú var það augnablik komið, sem
Dalai Lama hafði óttazt mest. Dög-
um saman hafði verið lagt hart að
honum með að flýja, en hann hafði
neitað því. Hann var enn á báðum
áttum, er hann neyddist nú til þess
að taka ákvörðun gegn vilja sínum.
Honum leið svo illa, að hann heyrði
varla, að ráðherrar hans voru að
sárbiðja hann um að flýja. Það
kvaldi hann að vita það, að þessi
flótti hans mundi ekki færa þjóð
hans frið. Og samt varð hann að
fara, ef þjóð hans krafðist þess.
Ráðherrarnir, munkarnir og mann-
fjöldinn fyrir utan höllina voru
allir á sama máli. Það vissi Dalai
Lama. Þeir voru sannfærðir um, að
„félli líkami minn fyrir hendi Kín-
verja, mundi lífi Tíbet einnig vera
lokið.“ En samt hafði öll hans
þjálfun og allt hans áralanga nám
haft þau áhrif á hann, að hann gerði
sér nú grein fyrir því, að þar var
um ranga forsendu að ræða, þar
eð hann var endurborinn andi
meistara, sem gat aldrei dáið. Hann
beygði sig fyrir þeirri staðreynd, að
þessar tvær skoðanir voru ósættan-
legar, og því beygði hann sig að
lokum fyrir óskum ríkisstjórnar-
innar.
Auðvitað var það ekki aðeins
Dalai Lama, sem yrði að flýja.
Klukkan 8.30 um kvöldið tókst nán-
ustu ættingjum hans að læðast burt
frá höllinni í skjóli myrkurs. Það
voru móðir hans, systir og ungur