Úrval - 01.05.1970, Blaðsíða 105

HARMLEIKURINN í TÍBET
103
pall og gægðist þaðan yfir vegginn.
Hann gapti af undrun við þá sjón,
sem þá blasti við honum. Mann-
fjöldinn hafði nú vaxið gífurlega
um nóttina, og voru þar nú saman
komnir yfir 20.000 manns eða helm-
ingur borgarbúa. Mannhafið virtist
endalaust, og var sem það teygði
sig „allt til borgarinnar". Vígorðin,
sem mannfjöldinn söng hvað eftir
annað, gáfu afdráttarlaust til kynna,
að menn voru ákveðnir í að hindra
heimsókn Dalai Lama í kínversku
herbúðirnar.
Það voru aðeins nokkrar klukku-
stundir, þangað til búizt yrði við
honum í kínversku herbúðunum.
En Dalai Lama gerði sér nú grein
fyrir því, að nú var útilokað, að
hann reyndi að komast þangað.
Strax og Kínverjar fréttu um þessa
ákvörðun hans, leiddi þetta til ógn-
vekjandi atburðar. Phakpala,
munkur einn, sem var alþekktur
fyrir stuðning sinn við málstað
Kínverja, gerði augsýnilega tilraun
til þess að ráða Dalai Lama af dög-
um. Hann lagði af stað til Sumar-
hallarinnar á reiðhjóli með skamm-
byssu við belti sér, klæddur í stung-
inn kínverskan jakka og bar dökk
gleraugu og „rykgrímu" af þeirri
gerð, sem kínverskir bifhjólamenn
nota. Hann þekktist ekki vegna
grímunnar, og tókst honum því að
komast að aðalhliðinu á garði Sum-
arhallarinnar. Þar stöðvaði vörður
hann. Skyndilega reif einhver við-
staddra af honum grímuna, og ein-
hver hrópaði: „Þetta er svikarinn,
hann Phakpala!“
Mannfjöldinn umkringdi Phak-
pala. Munkurinn varð ofsahræddur
og greip til skammbyssu sinnar.
Einn Khambanna sveiflaði sverði
sínu, Phakpala féll til jarðar, og
mannfjöldinn tók til að grýta hann.
Því var ekki hætt, fyrr en hann
var dauður. Svo komu Ragyaparnir
á vettvang, en það er útskúfað
fólk, sem sér um eyðingu líka í
Tíbet. Þeir bundu fætur hans sam-
an og drógu hann áfram á löppun-
um, en mannfjöldinn hljóp við hlið
þeirra og hrópaði af fögnuði.
Fréttirnar um atburð þennan
komu Dalai Lama í uppnám. „Mér
fannst sem ég stæði milli tveggja
eldfjalla,“ segir hann, „eldfjalla,
sem gætu tekið til að gjósa á
hverju augnabliki."
Hann vildi sefa reiði fólksins og
bað því Surkhang, forsætisráðherra
sinn, um að ávarpa það af pallin-
um, sem er uppi yfir aðalhliði hall-
argarðsins. Surkhang var snjall
ræðumaður og naut mikillar virð-
ingar. En enginn hreyfði sig, þegar
hann bað fólkið um að snúa aftur
heim til sín. Hann gaf loforð um,
a§ Dalai Lama skyldi ekki fara í
heimsókn til kínversku herbúðanna.
En þetta virtist engin áhrif hafa.
Loks hrópaði hann til fólksins:
„Ef þið hafið einhverjar kvartanir
fram að færa, skuluð þið velja
nokkra menn sem fulltrúa ykkar.
Og ég skal hleypá þeim inn í höll-
ina til þess að ræða við okkur og
vinna með okkur að lausn þessara
mála.“ Þannig leit Frelsisnefndin
dagsins Ijós. Það var örvæntingin,
sem fæddi hana af sér. í henni voru
um 60 verkamenn, smábændur,
kaupmenn og kaupsýslumenn. Hún