Goðasteinn - 01.03.1969, Side 39

unninn úr togi, sem haft var snart, ofinn kögraður með fótvefnaði
og borðinn festur neðan á tréskaft.
Melkorn var mikið notað til matar í Þykkvabæ, þegar ég var
að alast upp. Við þá vinnu voru alveg sömu aðferðir og við höf-
um heyrt lýst austan úr Skaftafellssýslu, líka sömu orð. Matar-
kornið var alltaf bakað í Tobbakoti. Gísli í Tobbakoti hafði um-
sjón með því. Þar var sérstakt hús, sem kornið var bakað í, útbúið
svo fjarska vel. Eldstæðið var í gólfinu og reft yfir það. Mel-
stangir voru breiddar á raftana og kornið var haft þar ofan á,
meðan það var að bakast.
Fyrst þegar ég man til, voru engar eldspýtur til heima, svo það
varð að passa eldinn vel, að hann dæi ekki. Pabbi hafði ótrú á,
ef eldurinn drapst, hann hélt, að þá yrði dauðsfall á heimilinu.
Ekki var hægt að komast til kirkjunnar í Háfi nema á bát; Háfs-
ósar voru á leiðinni. f líkferð var það alltaf siður að syngja vers,
þegar búið var að binda kistuna á líkhestinn. Annað vers var
sungið, þegar komið var yfir sundvatnið og búið að setja kistuna
að nýju upp á hestinn.
Þegar ég var að alast upp, kunni fólkið margt af vísunum hans
Einars á Jaðri í Þykkvabæ. Hann orti vísur um mömmu og systur
hennar. Einu sinni var það fyrir jólin, þegar mamma var barn,
að það var verið að þvo ílátin, eins og venja var, áður en hátíðin
byrjaði. Mamma fann þá að því, að askurinn sinn væri ekki hreinn;
það kom snemma fram hreinlætið hennar. Um þetta orti Einar:
Katrín hóf upp kveinstaf sinn,
kallar snjallt upp héðan:
Illa er þveginn askur minn,
í honum rák að neðan.
í Árkvörn
Vorið, þegar ég var 16 ára, kom Sigurður á Skúmsstöðum tii
pabba og bað um mig fyrir vinnukonu til Þuríðar Þórðardóttur í
Árkvörn í Fljótshlíð. Samdist það með þeim. Ég var þá lítt þrosk-
Goðasteinn
37