Úrval - 01.02.1979, Qupperneq 73

/LEITAÐ TÝNDRI BORG
71
hefði getað svarið, að ljónið hefði
ekki verið nema tíu skref frá hausnum
á mér, þegar það öskraði. Það
hljómaði eins og allir árar vítis væru
saman komnir í einum kór. Eg
hentist að Landróvernum og hef
ábyggilega sett met í pokahlaupi á
þeirri vegalengd.
Rétt eftir dögun héldum við upp á
ný. Ég hafði verið efins um stöðu
okkar í nærri tólf tíma, þegar
Danielle leit á mig með tortryggni og
sagði. ,,Ættum við ekki að vera
komin þangað núna?” Ég tók að
ólmast í kortunum og grannskoða
sjðndeildarhringinn með sjónauka, í
von um að gera það á jafn traust-
vekjandi hátt ogjohn Wayne. Eg stóð
uppi á Landóvernum og sá þaðan
einar fimm eða sex hæðir með löngu
millibili, eins og þústir úti í
móskunni. Það myndi taka viku að
prófa þær allar, og eftir þriggja daga
ferðalag var farið að sneyðast um
eldsneyti og vatn.
Ég renndi sjónaukanum enn eina
ferð yfir sjónarröndina og allt í einu
var eins og ég sæi langan, skínandi
þráð hlykkjast yfir landinu. Það liðu
nokkrar sekúndur þangað til það rann
upp fyrir mér, að þetta myndu vera
flæmingjar á flugi. Ég minntist þess
að úr flugvélinni höfðum við séð
stóran hóp flæmingja á hreiðrum
skammt frá borgarrústunum. Ég
benti á tvær dökkar þústir í norðri.
,,Þarna er Borgin Týnda,” sagði ég.
Síðustu fimm kiiómetrarnir voru
um land svo þéttsett kræklóttum og
afskræmdum þyrnitrjám, að það var
eins og að ráða völundarhús að
komast á milli. Um síðir komumst við
að saltvatnsbotninum, sem við
höfðum séð úr flugvélinni og
fikruðum okkur meðfram honum í
áttina að hæðunum tveimur.
Við námum staðar við rætur þeirrar
hæðarinnar, sem nær var. Við
komumst ekki lengra fyrir stórum
kröngum, sem vörnuðu okkur
vegarins. Við störðum upp á
tröllauknu baobabtrén, sem virtist
hafa verið platnað í hringi eftir
hæðinni. Sólin var að setjast og
múrarnir sem við höfðum séð úr lofti,
voru faldir í skuggunum, og við
ákváðum að fresta nánari könnun tiJ
morguns.
I dögun stóðum við hjá eldstæðinu
og horfðum með lotningu á stein-
veggi borgarinnar okkar týndu birtast
með hækkandi sól. Við nálguðumst
þá með hátíðlegu hugarfari. Þeir
höfðu verið þykkir og rammgerðir til
forna, en nú voru þeir víða hrundir á
löngum köflum — annað hvort
höfðu þeir fallið fyrir tímans tönn eða
löngu horfnum óvinum. I þeim
hlutum, sem enn stóðu, voru
skotraufir og dyr, og yfir hvoru
tveggja voru fagurlega unnir þver-
steinar og kambar úr heilum
steinum.
Innan veggja fundum við leirmuni,
axarhausa úr járni, perlur og gler. Við
fundum líka leifar af málmbræðslu-