Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
niður. Við jusum því í hauga. Hann
hristi bara höfuðið.
í hvert sinn sem við hittumst fyrst
eftir þetta spurði hann hvort ég væri
ekki búinn að læra að gefa fuglunum
ennþá. Ég svaraði að lokum að ég
vissi ekki hvernig hann vildi að ég
gæfi þeim. „Hvernig myndirðu gefa
mér?” spurði hann og ég sá ekki
betur en hann væri að springa af inni-
byrgðum hlátri.
Ég kinkaði kolli og fór að finna
Rick. „Hvernig myndir þú gefa afa
þínum fóður?” spurði ég.
Rick var vanur svona spurningum
og leit ekki á mig eins og ég væri ekki
með öllum mjalla. „Ég myndi rétta
honum það,” sagði hann loks. Og
þetta var einmitt það sem ég óttaðist
að hann segði. „Hann vill að við
réttum fuglunum fóðrið, af því að
þeir eru vinir okkar.
Svo við lögðumst út á flötina með
fóðrið í lófunum og lágum eins kyrrir
og við gátum allan eftirmiðdaginn.
Nokkrir fuglar flugu nærri jörð, en
enginn kom innan seilingar við
okkur. Þegar fór að dimma gáfumst
við upp og fórum inn. Úlfur Sem
Læðist hristi höfuðið eins og við
værum endemis bjánar. ,,Hvenœr
ættuð þið að fóðra vini ykkar?”
spurði hann.
Löngu fyrir dögun næsta morgun
vorum við Rick lagstir í döggvott
grasið með útteygða handleggi og
lófana fulla af fuglafóðri. Þjálfun
okkar við náttúruskoðun í skóginum
hafði kennt okkur að vissu marki að
vera kyrrir, en núna þurftum við að
liggja grafkyrrir svo klukkustundum
skipti, og það hefði verið miklu
erfiðara hefðum við ekki verið svona
einbeittir.
Þegar fór að elda tóku fuglarnir að
vakna, og eftir stundarkorn stakk
spörfugl sér niður að okkur og greip
korn á fluginu. Fleiri komu, og þeir
héldu áfram að renna sér niður að
okkur og grípa með sér korn og korn,
líklega um klukkutíma, en svo settist
einn og tók að borða úr lófa mér. Ég
fann léttilega fyrir litlu klónum, þar
sem hann sat á einum fingrinum.
VIÐ BYRJUÐUM AÐ rekja slóðir
þegar við vorum átta ára. Við
fundum stórgerð spor með klóförum í
leirflagi um hálfan annan kílómeter
heiman frá Rick, og við drógum Úlf
Sem Læðist með okkur að skoða þau.
Alla leiðina létum við dæluna ganga
um að þetta væru spor Jersey-
fjandans.
Alla bernskuna höfðum við heyrt
ótal sögur um Jerseyfjandann. Mann
fram af manni höfðu safnast,
spunnist og geymst ótrúlegustu sögur
um risavaxna, kafloðna veru sem
rændi grafir og tætti fólk í sundur,
lim fyrir lim. I minum augum var
Jerscvfjandinn lifandi vera á þessum
árum og ég var gráðugur í sögurnar
um hana, þótt ég óttaðist meira en
nokkuð annað að verða einhvern tíma
á vegi hans.
Úlfur Sem Læðist skoðaði sporin,