Úrval - 01.02.1979, Qupperneq 113

SPORREKJA NDINN
111
hreyfðum hana, komst meira loft
ofan 1 og létti á soginu. Eftir nokkrar
mínútur vorum við lausir.
Við stukkum út 1 á nýjan leik til að
prófa aðferðina og bæta hana, en 1
ljós kom að þetta var ein af þeim
aðferðum sem eru svo upprunalegar
og einfaldar að þær verða ekki bættar
að ráði. Eg hef notað þessa aðferð
mörgum sinnum síðan til að losna úr
aurbleytu.
Við vorum orðnir rækilega aurugir,
þegar þsssu lauk. Svört drullan var
jafnvel yfir andlitin á okkur. Svo við
klíndum á okkur meiri aur og
stungum laufum 1 hann og gengum
út að þjóðveginum. Við stóðum við
veginn og ætluðum að vita hve
margir tækju eftir okkur. Þeir voru
ekki margir. En þeir, sem gerðu það,
virtust allt í einu muna eftir því að
þetta var afskekktur staður og juku
ferðina til muna.
Fólkið þaut framhjá okkur eftir
hraðbrautinni, með ósýnilega augna-
leppa sína, hugann við klukkuna og
sjónina á steypubrautinni, á síðustu
stundu til að komast í mat eða stefnu-
mót, flækt 1 skyldur og kvaðir, flækt í
skipulag annarra. Þetta
fólk var fastara en við höfðum
nokkurn tíma verið, og þótt við
hefðum sigið í eðjuna þangað til
þykkt slýjið hefði lokað hálsum
okkar, hefðum við samt verið betur
settir en þetta fólk, hálfkafnað í
viðjum streitunnar.
ÞAÐ ER EKKI hægt að sitja og
horfa á trén hlaðast snjó eða standa
úti á miðju svelli í 20 gráðu frosti og
horfa á stjörnurnar verða eins og
frostrósir 1 hrímköldum djúpum
himinsins, ef manni er ekki sama þótt
manni sé kalt. Það er ekki hægt að
horfa á sólina brenna frosthjúp á
furunálarnar þegar hún rís á janúar-
morgni, eða skilja, sífellda, örhæga
hreyfingu dádýranna þegar meira að
segja brúna barrið er ísnálar, ef
kuldinn veldur manni áhyggjum.
Þetta langaði okkur allt að sjá.
Við Rick vorum ásamt Olfi Sem
Læðist 1 Kofa Góða Lyfsins. Jólin voru
komin og farin, og við höfðum horft
á Úlf Sem Læðist flytja skóginum og
andanum, sem býr í öllum hlutum,
áramótabæn sína. Það var kalt í
veðtri, og við vissum að hann myndi
fara að snjóa. Við vissum ekki að
blindbylur myndi skella á. Ég held að
Olfur Sem Læðist hafi vitað það.
Við biðum eftir sögum, hvöttum
hann með spurningum, en hann var
hljóður, eins og hann hlýddi á ráð
sem okkur voru hulin. Það var eins og
eitthvað færi fram í huga hans, sem
ætti sér engin orð. Og þegar hann tók
til máls, reyndi hönd hans að túlka
þau. ,,Nú er nýtt ár,” sagði hann, og
höndin strauk yfir dagana sem gamla
árið hafði lagt að velli. ,,Þið haflð
gert margt vel.” Höndin dansaði
sigurdans okkar. ,,En enn er margt
ógert.” Höndin tók upp örlög okkar
og hélt þeim, meðan hún beið eftir