Úrval - 01.02.1979, Síða 114

112
ÚRVAL
jafnvægi tímans. „Fáið mér fötin
ykkar.”
Við spruttum á fætur og fórum úr
jökkunum. Hönd Úlfs Sem Læðist
settist í kjöltu hans. Ég lagði jakkann
að fótum hans. Hann sýndi enga
svipbreytingu. Ég fór úr peysunni
líka. Hann hreyfði sig ekki; höndin
lyftist ekki til að stöðva okkur. Ég fór
úr flónelsskyrtunni. Vindurinn kom
nær og strauk mér um bakið. Ösjálf-
rátt fór hrollur um mig. Úlfur Sem
Læðist beið. Ég renndi buxunum
niður um lærin og stóð frammi fyrir
honum á brókinni einni.
Það var eitthvað í fari Úlfs Sem
Læðist, þegar hann braut saman fötin
okkar og reis upp með þau, sem fyllti
mig hátíðleika, eins og eitthvað
mikilvægt væri í nánd — eitt af því
sem breytir iífi manns svo að það
verður alla tíð síðan á einhvern mikil-
vægan hátt öðru vísi. Úlfur Sem
Læðist rak höndina ofan í skjóðu sína
og rétti hvorum okkar skálmaskelltar
gallabuxur. Hann leyfði okkur að
vera í strigaskónum. Þegar við vorum
komnir í buxurnar, kinkaði hann
kolli og við settumst.
„Kaldi Vindur er bróðir ykkar,”
sagði hann. „Þið hafið meðhöndlað
hann sem óvin ykkar.” Höndin reis,
okkur til varnar. „Ef þið farið heim
svona til fara, munið þið aldrei skynja
biturleika hans framar.” Höndin gaf
okkur vernd fyrir veikleika okkar.
Úlfur Sem Læðist opnaði dyrnar og
Kaldur Vindur rak hausinn inn.
Snjórinn þyrlaðist inn og settist á
gólfið eins og lauf. Ég horfði á hann
svipast um, snerta gólfið og hverfa.
Flögurnar voru stórar og féllu þétt.
Við sáum þær falla jafnt og þétt í
myrkrinu. Úlfur Sem Læðist fór út,
lokaði dyrunum og hvarf.
Við Rick dokuðum við þangað til
hann var kominn vel á veg, en síðan
fórum við líka út í snjóinn. Það var
svo fallegt úti að okkur hlýnaði við,
og við lögðum af stað ofan eftir
stígnum eins og það væri vor og jafn
auðvelt að halda heim eins og vera
um kyrrt það sem við vorum. En
Kaldur Vindur kom til móts við
okkur þarna á stígnum þar sem við
væntum hans síst og ekki leið á löngu
þangað til við hríðskulfum í kófinu.
Við áttum enn langa leið fyrir
'höndum og ofankoman og skaf-
bylurinn gerðu slóðirnar hvítar, eins
og btautir milli dökkra trjánna. Áður
en við vorum komnir hálfa leið var
mér orðið reglulega kalt. Það var eins
og mótstaða mín gegn kuldanum
eyddist með hverju skrefi. Innan
stundarfjórðungs glömruðu
tennurnar uppi í mér. Við vorum enn
12 kílómetra að heiman frá Rick, en
samt krafðist Kaldur Vindur þess að
ég legðist til hvíldar. Mig langaði að
tala við Rick, en ég kom ekki upp
nokkru hljóði.
Mér fannst ég engan veginn geta
haldið áfram. Mig sveið í fæturna þar
sem ég gekk. Hvert skref hjúpaði mig
ís og það sem eins og ég yrði að brjóta
hann af mér til að tak hið næsta . Ef
við hefðum verið svona langt leiddir