Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 116

114
ÚRVAL
færum mcð hnífana okkar og lægjum
úti í Víti 1 vikutíma, hvor um sig einn
síns liðs, yrðum við aldrei framar
hræddir víð neitt. Hann gaf okkur
ströng fyrirmæli um hvar við ættum
að vera og hvaða slóðir við mættum
nota. Við máttum heimsækja svæði
utan Vítis þarsem lækur rann, til þess
að veiða okkur fisk og ná okkur í
vatn, cn við áttum að hafast við í Víti
og fara könnunarleiðangra, sem vom
nær eingöngu innan marka þess.
Svæði okkar Ricks lágu hvergi
saman. En leiðir okkar beggja hófust
og enduðu við stóra furu í rjóðri, og
þar áttum við að hitta Úlf Sem Læðist
á áttunda degi. Við Rick óskuðum
hvor öðrum velfarnaðar og síðan
skildust leiðir.
Þetta var seint í júní, rétt eftir að
við vorum lausir úr skóla, og það var
auðvelt að búast um í aðsetursstað.
Leiðin eftir vatninu var ný fyrst I stað
og hægt að taka marga athyglisverða
úturdúra. En næturnarvoru erfiðar.
Eg þjálfaðist vel í að kveikja eld,
því ella varð ég að vera einn í
myrkrinu með Jerseyfjandanum.
Þriðju nóttina heyrði ég grein brotna,
og það gat ekki verið nema af völdum
uppréttrar veru. Ég glaðvaknaði með
hnlfinn í hendinni. Handan við bálið
hreyfðist eitthvað, og það var hvorki
dádýr né neitt annað ferfætt. Ég var
sannfærður um að það væri Jersey-
fjandinn. En þetta hvarf áður en ég
gæti séð það greinilega, og ekkert bar
fleira til tíðinda þar sem eftir lifði
nætur.
Þegar morgnaði fannst mér sem
þetta hefði bara verið draumur, og
einbeitti mér að unaði dagsins. Þegar
kvöldaði aftur, gerði ég mér far um
að búa til kvöldmatinn minn með
mikilli natni. Ég sauð mér kássu í skel
af skjaldböku, sem ég hafði veitt
fyrsta daginn. Ég smakkaði á henni
og prófaði hana þangað til ég gat ekki
frestað því lengur að borða hana. Ég
át matinn hægt og lét sem ég tæki
ekki eftir því að nóttin settist að allt
umhverfis mig.
Stjörnur kviknuðu og lítil rák af
tunglinu. Ég var lengi á ferli, bætti á
eldinn, litlum og afmörkuðum
skömmtum 1 senn, og lét eftir mér að
dotta meðan ég sat þarna við bálið.
En ég kipptist við, þegar ég heyrði
grein bresta.
Ég gerði mér enga grein fyrir að ég
hefði hreyft mig fyrr en ég var risinn
upp. Ég stóð þarna spenntur og
álútur með hnífinn minn í annarri
hendi en kastkylfuna í hinni og
svipaðist um allt í kringum mig eftir
árásinni. Ég heyrði að eitthvað braust
í áttina til mína 1 gegnum lágróður-
inn og braut greinarnar jafnharðan.
Ég var stjarfur af ótta og veifaði
hnifnum til vendar mér. Ég sá þetta
aðeins sem stóran, dökkan skugga,
sem kom fram á milli trjánna, og
eitthvað draugalega hvítt og sjálf-
lýsandi kom fram á milli trjánna. Ég
vissiað þetta varjerseyfjandinn.
Ég öskraði á hann. Hann kom nær.
Brátt var hann kominn alltof nærri
mér til þess að ég gæti flúið. Og þá