Úrval - 01.02.1979, Qupperneq 119

SPORREKJA NDINN
117
og ég held að það hafi verið rétt. Við
vorum í langri útilegu, þar sem
markmiðið var að vera sjálfum sér
nægur; við höfðum sumarið fyrir
okkur til að nota kjötið. Það sem við
gætum ekki notað, mátti nota heima.
Eg hafði ekkert samviskubit af því að
drepa mér til matar. Það var hluti af
því lífríki sem við mér blasti hvar-
vetna.
Samt var ég að vissu marki efins.
Eg var svangur, en ekki beinlínis
hungraður. Ég gat alltaf gengið
nægilega langt til að biðja mér matar,
ef aðeins var mat um að ræða. En ég
vissi að þetta var nokkuð meira en
bara það. Skógurinn átti að kenna
mér fleira.
Ég beið þolinmóður allan daginn.
Ég hafði þægilega grein, sem ég gat
hvílt vangann við, pg arínað, hvort
vandist skjórinn mér eða fór af vakt.
Svo kom rökkrið, og ég heyrði
dádýrið mitt nálgast hægt og hægt.
Það litaðist um, eins og það vissi að
ég væri þarna einhvers staðar. En loks
kom það undir tréð mitt, og ég lét
fallast.
Búkurinn riðaði við, þegar ég lenti
á bakinu á honum og bjóst til að
hendast af stað, en ég greip um annað
hornið og rykkti hausnum afturábak,
en keyrði hnífinn í bringuna með
hinni. Ég rak hnífinn í hann aftur og
honum tók að förlast kraftur. Hann
var heila eilífð að deyja, og hann vildi
ekki gefast upp. Ég dró hnífinn úr
sárinu og rykkti hausnum aftur og
skar hann á háls. En ennþá vildi hann
ekki fallast til jarðar og það rann upp
fyrir mér, að þetta var ekkert
venjulegt dádýr.
Hann sprakaði og vatt sér og vatt
til hausnum, reyndi að ná til mín
með hornunum. Ég tók að renna af
bakinu á honum og hann ómaðist um
fæturna á mér eins og hann væri að
reyna að stíga ofan á þá. Honum
tókst að spraka í mig tvisvar áður en
ég felldi hann endanlega og hnífs-
stungan náði nógu djúpt. Ég fann
rándýrsfunann stjórna höndum
mínum, og ég fann hvað það þýddi
að vera þátttakandi í dansi þess sem
étur eða verður étinn, þessum dansi
sem er svo ríkur þáttur í lífi skógarins.
Ég þakkaði anda skógarins fyrir að
senda mér svo sterkan og göfugan
andstæðing til að kenna mér mína
lexíu.
Dádýrsbukkurinn var fyrirheit
þess, að ef mér lægi einhvern tíma
vemlega á, myndi náttúran sjá mér
fyrir því sem ég þarfnaðist, eins og
allt annað fær fæðu og tilgang. Við
Rick fláðum dýrið, og ég sútaði
skinnið og gerði mér úr því skikkju
eins og forfeður Úlfs Sem Læðist
myndur hafa gert. Við átum kjötið
nýtt og saltað, og fórum með sumt af
því heim. Við héldum fótunum til að
búa til spor með, og ég gerði hnífa úr
hornunum, utan einni grein, sem ég
gerði vendarhálsband úr. Sérhver
hluti bukksins var notaður, og allt
sem við bjuggum til mótaðist af
þeirri lotningu, sem við bárum fyrir