Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 121

SPORREKJANDINN
119
vandist aðstæðunum betur, kom
hrifningin yfir því sem ég reyndi nýtt
á þessum slóðum mér til að njóta
dvalarinnar betur.
Næst prófaði ég Death Valley. Ég
skildi bíiinn minn eftir hjá indjána,
sem átti bílaverkstæði, og sagði
honum að ég ætlaði að vera um kyrrt í
eyðimörkinni í sex vikur, og ef ég yrði
ekki kominn eftir níu vikur, væri ég
sennilega dauður. Hann hnussaði og
svarði: ,,Þú tórir þar aldrei svo lengi
hvort sem er, svo þú skalt ekki gera
þér neinargrillur.”
Ég var mcð nokkrar dósir af mjög
næringarríkri fæðu, hníf, og plastbút
til að búa til sólareimingu. Ég gróf
þriggja feta djúpa holu, lagði plastið 1
botninn og stein ofan á; plastið greip
vökvaþéttinguna undan steininum og
veitti henni gegnum gat ofan í dós,
sem var undir. Með þessum hætti
tókst mér að fá yfir hálfan líter á dag
þar sem þurrast var.
Ég ruglaðist í dagatalinu og var
nærri átta vikur á þessu flakki 1
staðinn fyrir sex. Ég hefði getað verið
1 tíu ár án þess að byrja að klóra í yfir-
borðið á þeirri þekkingu, sem þarna
mátti afla sér. Ég át sporðdreka og
snáka og nokkur önnur dýr, en
aðallega virtist svo sem ég æti sand og
meiri sand. Vatn var mikið
vandamál, og þorstinn var miklu
verri en það sem ég hafði mátt þola í
Badlands. En eyðimörkin var svo full
af lífi og svo undurfögur að mér var
sama um þorstann.
Ég var í Grand Canyon í mánuð,
og ég gat raunverulega aldrei trúað
því að nokkuð svona stórt og óendan-
lega breytilegt gæti verið til. Ég hefði
getað lært allt sem hægt var að læra
um sporrakningu með því að fylgja
slóð úr fjöllunum í norðri ofan í
eyðimerkuþurrkinn niðri í gljúfrun-
um. Gljúfrin em eins og tímavél. Við
hvert fet sem ég fór neðar í þau steig
ég skref aftur á bak í jarðsögunni. Ég
var köminn tvo milljarða ára aftur í
tímann þegar kom niður á botn.
Til The Tetons fór ég tvisvar í
fömmennsku minni, og hvað hreina
náttúrufegurð snerti stóð enginn
staður þeim á sporði, hvorki Grand
Canyon né aðrir staðir, ekki einu
sinni Pine Barrens, Ég hafði séð aðra
fjallgarða í Klettafjöllunum og hélt
ég myndi aldrei sjá áhrifaríkari fjöll.
En þegar ég sá The Tetons fyrst,
gnæfa upp af sléttunni, gekk yfir
mig.
Sumum stöðum gerir myndavélin
lítið úr; Grand Canyon er einn þcirra.
Gljúfrin em of víð, of breið og of
stórfengleg til þess að Ijósop mynda-
vélar ráði við þau. Það er eins með
The Tetons. Önnur fjöll eru hærri
en engin fegurri. Það er eins og þau
séu gerð úr skýjum og ofan
austurhlíðina steypist Snáká ofan yfir
flúðir og þyrlast um kletta, á leiðinni
suður, eins og hún sé lifandi vera.
Ég leigði mér baggahest og var í
fjöllunum heilt sumar. Ef til er
staður, sem náttúmunnendur fara til
þegar þeir deyja, hlýtur hann að bera
keim af The Tetons. Ég reikaði um