Mímir - 01.11.1986, Qupperneq 20

Kjartan Árnason:
Takmarkalaust haf
Þennan dag fannst mér viðra til sköpunar-
verka. Þetta var ekki heiðríkur sumardagur með
fuglakvaki og hafgolu heldur rigndi af slíku of-
forsi að þess þekktust engin viðlíka dæmi úr allri
sögu veðurfræðinnar; hvergi nema í ævagömlum
bókum hafa geisað jafn válynd veður. Úrhellið
var því líkast sem hverjum einasta dropa sjávar
hefði verið dælt uppí risastóran svartan rusla-
poka yfir jörðinni og síðan skyndilega rist á;
þungur og ógegnsær vassveggurinn steyptist
niðryfir veröldina af ógnarafli, skall á yfir-
borðinu og splundraðist með ægilegum gusu-
gangi í allar áttir. Byljandinn var ógurlegur -
einsog milljónir trommuleikara hefðu gengið af
göflunum og ráðist á bumbur sínar. Og so var
hleypt rafmagni á alltsaman; útúr ruslapokanum
þeyttust suðandi eldglæringar, á eftir æddu
kræklóttar hendur í ljósum logum og drápu ban-
vænum vísifingri sínum á allt sem stóð uppúr
flatneskjunni. Hvergi sá útúr húsi fyrir vass-
veðri, allir gluggar byrgðir eilífum leikanda,
byggingin öll var einsog hjúpuð glæru hlaupi.
Þeir fáu sólargeislar sem komust niðrúr háloft-
unum sundruðust í trilljónum dropa sem fylltu
veðrahvolfið og féllu mölbrotnir um víðan völl
ánþess af þeim yrði nema daufleg skíma.
Þetta var daginn sem höfuðskepnurnar léku
lausum hala; veröldin skalf og titraði - jafnvel
grundvöllurinn bifaðist.
Ég fór inní vinnuherbergið mitt og dró frá til
að geta horft á himininn fljóta niður rúðuna. Og
drottinn minn hvað hann rann!
Þennan dag fannst mér viðra til sköpunar-
verka. Á skrifborðinu stóð óopnaður pakki í
gegnsæu plasti; titilblað í skærum litum gaf til
kynna innihaldið: fimmhundruð óskrifaðar
arkir fyrir ritvél. Funfhundert Blatt hvorki meira
né minna. í dag skyldi skrifað. Já í dag skyldi ég
skrifa ef ekki ódauðlegt þá að minnstakosti
endalaust verk, verk sem hvergi hæfist en endaði
heldur hvergi og teygði sig so langt inní fram-
tíðina að eiginlega legði það tímann að baki og
hrifi lesandann með sér útá hið takmarkalausa
haf . . . takmarkalausa haf . . . - ja hvað er
andheiti Tímans? Hvert sem það er þá skyldi ég
skrifa lesandann þangað. Og ekki nóg með það
heldur átti verkið að standa jafn traustum fótum
í fortíðinni, vera í órjúfanlegu sambandi við hið
liðna og horfna, fela í sér alla reynslu og tengja
saman alla menn. Fúnfhundert Blatt, ritvél og
brjóstið fullt af skapandi anda - þurfti eitthvað
meir? Nema náttulega hefja verkið. Ég snéri
mér að vélinni sem ég hafði fólgna í hillu að baki
skrifborðinu, í réttri hæð fyrir æskilega fingra-
setningu en ekki mjög áberandi því ég var dauð
hræddur að viðurkenna fyrir nokkrum lifandi
manni að ég eyddi tímanum í skriftir þegar ég
ætti að vera að vinna. En eftir daginn í dag
mundi þetta breytast. Aldrei framar skyldi ég
þurfa að skammast mín fyrir þessa iðju - nema
síður væri því héðanífrá yrði nafn mitt uppi um
eilífan aldur. Fólk mundi flykkjast alstaðar að úr
veröldinni hingað norðrá útskerið til að berja
augum Manninn Sem Skrifaði Söguna, Manninn
Sem Sigraði Tímann. Ég yrði virtur og dáður og
gæti gefið mig allan að skriftunum; gæti sökkt
mér niðrí takmarkalaust haf.. . já einmitt: niðrí
takmarkalaust haf ímyndunarinnar. Öll fram-
tíðin valt á verki dagsins - ekki bara mín framtíð
heldur framtíð allra manna - framtíð Manns-
andans. Næstu stundirnar réðu úrslitum í bar-
áttunni við Tímann.
Ég settist við ritvélina og opnaði pakkann;
þræddi síðan í hana efsta blaðið úr bunkanum,
20