Mímir - 01.11.1986, Síða 26

bíði nú dauða síns; og væntanlega missir ræn-
inginn mátt sinna fóta.
Það veit hamingjan mér þótti þetta ekki
fyndið og hló samt — hamslaust. Ekki að orðun-
um, þau voru viðurstyggð, heldur vegna ásjónu
Ingva; þessi feitlagni sléttklæddi fyrirmaður átti
víst nóg með að staulast upp brekkur þótt hann
hefði ekki viskíflösku uppá vasann, að ekki sé
talað um tóma til baka. En Logi sagði fátt og
yppti öxlum um leið og hann lyfti sér í stólnum
dálítið örar og hærra en áður. Þá bað Ingvi kall-
inn sinn og félaga að taka þessu ekki alvarlega —
menn verða að kunna að taka gamni. Og líkt og
til að bæta fyrir óvalin orð hóf hann langa frá-
sögn af ferð sinni og hrakföllum með viðeigandi
punti, og fórst það vel, enda ræðuskörungur
mikill.
Það var framan af gamansamt, ofurlítið öfga-
kennt einsog látbragð hans allt, en fjarri því að
ógna friði þessa kyrrláta kvölds. Þar til kom að
stuttri frásögn, hún var á allan hátt ómerkileg og
ekki til neins líkleg nema gleymast einsog hitt;
samt varð hún afdrifarík. Og það var af tómri
slysni. Eða var hún kannski skipulagt herbragð
örlaganna, einsog segir í sögum?
Ég man hana orðrétt:
— Og hvað haldið þið að ég hafi séð nema
frönsk heilsufrík volandi í hnapp yfir fuglshræi,
og syrgðu hann einsog þar væri bjargvættur al-
heims? Það pirraði mig svo að ég kvað fuglinn
áreiðanlega hafa verið skotinn, því á íslandi
fengju menn borgað fyrir að skjóta dýr og í réttu
hlutfalli við það hversu þau líktust manninum,
þannig væri mest borgað fyrir seli því þeir hefðu
mannsaugu og tóneyra. Jókst þá um helming
táraflóðið um leið og þau orguðu að það væri
okkur líkt, villimönnum og hvalamorðingjum.
En ég tók hræið og vippaði í maga frúarinnar í
hópnum — og bíddu meðan við drepum ekki
túristana líka.
Svo hló hann sínum hlátri og bætti við: En
reyndar var þetta laglegasti kvenmaður og
kannski óþarfi að grýta hana fuglslíki, ef svo má
að orði komast; þú hefðir nú Logi minn í eina tíð
heldur stungið henni undan mannaumingjunum
og haft af henni gagn.
Það kemur sögu þessari svosem lítið við, en
má skjóta hér inn, að slíkar athugasemdir hafði
Logi löngum mátt þola af hendi Ingva sem æ
stóð í þeirri trú, og einkum drukkinn, að kona
sín heitin og Logi hefðu átt meira en vingott, það
var tóm ímyndun held ég. En Logi var hættur að
kippa sér upp við slíkt og því hefði kvöldið
auðveldlega getað farið á annan veg, ef hann
hefði ekki tekið uppá þeim fjanda um leið og
hann lyfti sér í stólnum að láta í 1 jósi andúð sína á
seladrápi, — það væri nú einu sinni svo að nátt-
úran sjálf ætti að ákveða fjölda dýra og manna
burtséð frá ormum í þorski eða öðrum hégóma.
En ekkert blés í Ingva eins illu blóði og náttúru-
vernd eða dýra, nema ef vera skyldi samúð með
utangarðsmönnum og negrum, og af öllum ver-
aldar málum voru þessi ein ekki rædd á okkar
fundum frá upphafi. En skylt er að taka fram án
þess það sé nokkur afsökun á þeirri hlið Ingva,
að auk þess að vera manna skemmtilegastur í tali
þegar vel lá á, gat hann verið einkar góðhjartað-
ur og hjálpfús sínum vinum, þrátt fyrir allt.
Nema hvað það fór einsog til var sáð: Hvern
andskotann ætli þú vitir um náttúru þinn aumi
geldingur — það var öskur og slík ómennska í
máli og rödd að óhermandi væri, en lauk á þann
hátt sem aldrei skyldi verið hafa . . . og ég hef
fengið nóg af eymdarvoli þínu um jökla og guð-
legar fjallajurtir sjálfum þér hulið einsog bíó-
mynd blindum, þótt ekki takirðu upp kerlinga-
væl yfir dauðum sel — það ferst þér síst, hreytti
hann úr sér um leið og hann dró úr tösku sinni
stækkaða ljósmynd af jöklinum.
Áhrifum hennar verður aldrei lýst. Það sló á
okkur þögn líkt og váboði kveddi sér hljóðs,
þessháttar þögn að heyrðist úr myndinni fjalla-
hljómur; vindblærinn og skruðningar af jökli, og
yfir öllu blóðugur friður; en slík var fegurð
myndarinnar að jökullinn sjálfur hversu fagur
sem hann fær orðið, hann verður aldrei annað en
skuggi, einsog ófullkomin eftirmynd. Og hann
hélt myndinni á lofti í andartakseilífð, áður en
hann tætti hana sundur einsog arnarklær bráð
sína og þeytti yfir Loga sem sat agndofa og
hreyfingarlaus í stól sínum. Og rauk á dyr.
Ég starði orðvana á Loga sem bögglaðist
hljóðlaus og hlægilega kjur í stólnum og vissi
ekki hvorum ég ætti að sinna, en tók þann kost
að hlaupa á eftir Ingva í þeirri von að fá hann
heim, því það verður ekki af honum skafið að
hann hafði sérstakt lag á að biðjast afsökunar —
án þess þó að gera það — á þann hátt að fyrir-
26