Mímir - 01.11.1986, Síða 27

gefið varð, eða gleymt.
Ég náði honum skammt austan við plássið, á
sjávarhömrum neðan við höfnina, einmitt þar
sem fyrst sér í jökulinn heilan. Þar eru í berginu
brimsorfnar gjár eða göng og gengt kringum op
þeirra, og sér djúpt niðrí brimið hvítfyssandi æpa
í bergið. Hann stóð þar við þrengstu göngin og
einblíndi í hafrótið þögull, án þess að verða mín
var. Og af því ég vissi ekki hvernig ég skyldi bera
mig að né hvað ég ætti helst að segja, lét ég fyrst
nokkur orð falla um þessa stórbrotnu náttúru-
smíð: Merkilegt hvernig sjórinn getur mótað
klettana, sagði ég einsog feiminn skólapiltur við
skólastjóra. Hann leit til mín snögglega svörtum
augum og þagði um stund, muldraði svo lágt
ógnarrómi: Nei kallinn minn, þau eru djöfulsins
og ætluð til þess að menn kasti sér ofaní þau. Til
þess að menn rúlli sér ofaní þau í hjólastól.
Og áður en mér gafst tóm til svars var hann
genginn, hægum skrefum götuna milli húsa þar
til hann hvarf sjónum rnér á veginum undir
rauðgráu felli. Ég hef ekki séð hann síðan.
Sjálfur gat ég með engu móti dvalið þarna
lengur. Það var einsog staðurinn hefði misst
seiðmagn sitt og þangað væri ekki framar neitt
að sækja. Ég fór að morgni næsta dags, kvaddi
Loga þöglu handabandi í stofu hans; hann var
einsog hann átti að sér og ekkert hefði í skorist,
nema hvað hann lyfti sér ekki lengur í stólnum.
IV
Eftirmáli, en hvar er lausnin?
Að hausti hverfur móðan af jökli um hríð, og
hvítur jökulísinn dregur í sig blámann úr hafi og
himni, þá veit ekki sólin hvar hún á spegla sig; en
svart hraunið allt um kring. Við rætur jökulsins
er lítið fell, það er rauðgrátt, og falin undir því
nokkur hús og húsleysur við staparíka strönd.
Þar breytist ekki neitt, ekki einu sinni mennirnir.
Þeir eldast vitanlega og deyja; sumir eldast ekki
en deyja samt.
Og hlerar fyrir gluggum húsanna en ljós á
stöku stað, þar búa einsetukarlar. Og krían
hefur sig á brott því hún þarf ekki lengur að taka
á móti gestum. Og fýllinn og ritan yfirgefa
trillutóma höfnina, utan nokkrir einsetufuglar
sem stritast við að mála sjávarhamra hvítu driti
sem brimið býr sig undir að hreinsa.
Og við ströndina eru í berginu brimsorfnar
gjár eða göng og gegnt kringum op þeirra svo sér
niðrí hyldýpi sjávar svart og kalt. Og voldugt
brimið mildar hvern stein sem það gleypir, en
eyðir öðru. Stundum teygir það sig upp um opið
svo frussar til lofts og fellur í grasið umhverfis,
einsog hveragos úr logandi jörð, en þegar öldu-
rót lægir glittir í gjörð fasta á máðum steini og
komnir eru ryðblettir í teinana.
Það hvílir yfir staðnum ró einbúans.
Reykjavík, 15. október 1986
27