Mímir - 01.11.1986, Side 43

Sverrir Páll Erlendsson:
Horfðu reifur um öxl
/rr-*
Það er ekki laust við að maður fyllist gaml-
ingjapróblemum og minniverskomplexum í stíl
Sókrons Reygígings þegar hann í blóma lífs síns,
a.m.k. að eigin dómi, er beðinn að skrifa minn-
ingargrein um veruna í Háskóla Reykjavíkur.
Mér er hins vegar tamara að segja já en nei, enda
þótt sanna megi með einhvers konar hljóð-
fræðilegum rökum að það sé álíka erfitt og
tímafrekt. Vissulega kann þetta að stafa af því
hversu fjarskalega gott uppeldi ég hlaut, að
minnsta kosti í frumbernsku. Höldum þó fjöl-
skyldu minni utan við þetta spjall.
Það var óráðinn feitur unglingspiltur sem sté
varlega inn á marmarann í musteri vísindanna
haustið 1968. Þetta var rétt eins og að koma inn í
vandað langdvalarfangelsi, stálpílárarnir í
handriðunum, kaldur steinninn og þóttalegur
alvörusvipurinn á öllu fólkinu sem þarna var
saman komið gaf ekkert annað til kynna. En öllu
má venjast og eftir nokkra daga hvarf fangatil-
finningin, enda skilst mér að fangar taki að líta á
rasphús sem heimili sín þegar þeir átta sig á því
að þeir eiga ekki þaðan burtgengt í bráð. Yfir
vængjadyrum uppi á svölunum héngu fáeinir
krómaðir stafir en flestir þeirra burtföllnu höfðu
skilið eftir sig skugga af einhverju um vísindi og
dáðir, en um það má allt lesa betur í sögu eftir
Þórarin, ef ég man rétt.
Það var raunar ekki nema tvennt sem ég hafði
ákveðið áður en ég gekk inn í þetta hús: Að læra
ekki reikning (sem til upphefðar kallast stærð-
fræði í umgetnu húsi) og læra ekki íslensku (af
því að ég var svo vondur í gömlu kommusetn-
ingunni). Hið síðarnefnda varð að alvarlegri
lífstíðarákvörðun þegar ég hafði öðlast þá
merkilegu reynslu að horfa á hóp undarlegra
manna og kvenna sem hírðist í horninu við inn-
ganginn að Háskólabókasafni. Þetta var ótta-
lega tjásulegt lið, skeggjað (að vísu aðeins karl-
kynið), subbulega klætt (í lopapeysum og galla-
buxum og jafnvel með rauða trefla!) og reykti
pípur og sígarettur með sérkennilegum tilburð-
um. Stundum bar mest á afar smávöxnum pípu-
manni í apaskinnsjakka og með spanjólu. Hann
talaði með öllu andlitinu en gríðarlega lands-
föðurlegur risi veltist um í örstuttu hláturkasti,
svo sem HAHAHA einu sinni, en síðan var eins
og hann yrði skyndilega rafmagnslaus og engum,
sem ekki hafði horft á í þessa sekúndu, gat
komið til hugar að þessi svipbrigðalausi maður
hefði hlegið.
Ég fór í þýsku og dönsku, almenn málvísindi
og fílu. Segir ekki frekar af námi fyrr en tveimur
haustum síðar þegar ég settist á ný í Háskóla
Reykjavíkur.
í íslensku.
Þá var Árnagarður kominn í gagnið og
Valdimar búinn að yrkja Húskvæðið, þar sem
meðal annars segir:
Af kúnst er byggingin gjörvöll gerð,
sú gersemi víst er þakkarverð,
af gleri og málmi með gullsáferð,
um glys er þó hvergi að ræða.
Til halds og trausts upp um hæðirnar
handriðin glóa alls staðar,
og blessuð lyftan er — biluð á milli hæða.
og síðar:
43