Goðasteinn - 01.09.2004, Síða 44

Goðasteinn 2004
Á meðan á þessari sjálfskipuðu varðstöðu þeirra stóð vatnaði oft um þá að
neðanverðu allt upp í klof, en það angraði þá lítt, enda báðir alvanir sjómenn,
Guðmundur af Vestmannaeyjabátum, en Elís bæði af bátum, skútum og togurum.
M.a. hafði hann verið á breskum togurum. Þetta varð til þess að þeir komust lang-
fyrstir um borð og hurfu sjónum okkar undir þiljur.
En eitthvað var nú um það að þeim sem eftir biðu í fjörunni fyndist langt að
bíða útfallsins norpandi á tjörukambinum, en þar kom þó að þeir fyrstu komust
um borð með dyggri aðstoð þeimi félaga, þegar þeir komu upp úr káetunni til að
létta á sér og rýma til fyrir nýjum trakteringum.
Loks kom að því að allur hópurinn komst um borð og fékk hinar bestu trakter-
ingar af kaffi og brauði ásamt víni handa þeinr sem það vildu, en þó voru þeir
greinilega aðeins farnir að halda í vínið. Eg man að Elli (Elís) var orðinn ansi
kátur og talaði tóma ensku við stýrimanninn. Hvernig skilningi var háttað er ég
alls ekki viss um, allavega man ég að illa gekk honum að koma „stýra“ í skilning
um að það væri verið að ferma á Krossi.
En hvað sem því leið þá var Erlendur bóndi og oddviti á Skíðbakka, mikill
bindindismaður, kominn um borð og hafði eðlilega forystu Landeyinga. Hann
hafði miklar áhyggur af því að Elís yrði sér og okkur öllum til skammar fyrir fyll-
erí og jafnvel allri þjóðinni. Því ég man hann sagði að alltaf hefði hann haft
skömm á Dönum og vildi ekki gefa þeim höggstað á íslendingum fyrir ósæmilega
háttsemi (menn hafi í huga hvað stutt var frá stofnun lýðveldis). Hafði hann
frumkvæði að því að koma Elís upp á dekk og svo í land, en Elli var nú ekki
tilbúinn að fara því hann vildi tala meira við vin sinn stýrimanninn, en hvað um
það - enginn má við margnum og upp fór EIli en þá var nú þrautin þyngri að
koma honum frá borði, en það var það hátt í sjó að það þurfti að leita lags svo
hann blotnaði ekki.
EIIi var bæði sterkur, snar og fylginn sér, en þó enduðu þessar stympingar með
því að Guðmundur Guðjónsson, þá bóndi á Snotru, síðar á Búlandi, harðfrískur
maður á besta aldri tók hann í fangið og ætlaði að koma honum út á réttu róli, en
Elli greip í hvað sem hönd á festi, síðast í vantinn og hélt sér fast. Þá sagði
Erlendur: „Ætlar þú að skemrna bátinn, Elli?“
Þessum stympingum lauk með því að Elli flaug fyrir borð, en þá var lagið búið
og stakkst hann á kaf í öldu, en var gripinn af þeim sem í sandi voru, þannig að
honum varð ekki meint af. Var hann settur í umsjá Guðmundar Guðlaugssonar
bónda í Hallgeirsey, einstaks öðlings, og saman rorruðu þeir til bæja. Munu þeir
hafa náð að Krossi í messulok, Elli þá syngjandi sæll og glaður.
Meira man ég nú ekki frá strandinu að segja, en hinsvegar komust fleiri sögur
á kreik, þó ég kunni þær ekki, enda skynja menn svona atburði hver á sinn hátt.
Mig minnir að við feðgar höfum komið heim undir kvöldið. Um afdrif skips og
-42-