Goðasteinn - 01.09.2004, Qupperneq 174

Látnir 2003
Goðasteinn 2004
Uppeldismál voru Guðrúnu ævinlega hugleikin, og eins var henni í mun að
fylgjast með framförum á því sviði og fór m.a í tvígang í námsferðir erlendis, til
að endurmenntast og tileinka sér nýjar aðferðir í þeim efnum. Og kannski var það
ekki síst þráin til að hlúa að börnum og veita þeim þessa kærleiksríku uppörvun í
menntun sem skilur að góðan kennara frá kennara sem bjó innra með henni og
hvatti hana áfram. Og Guðrún var kennari af guðs náð. I brjósti hennar var löng-
unin til að fræða og miðla ungum æskulýð og láta gott af sér leiða, - sem hún og
gerði fortakslaust. Hún tók ástfóstri við starfið sem og börnin sem hún kenndi og
sá um á heimilunum sem hún veitti forstöðu. Þau störf áttu einkar vel við hana,
enda hjálpfýsi og umönnun við þá sem á hallaði henni í blóð borin.
Lífsförunaut sinn og eiginmann Alfreð Theodór Christensen hitti Guðrún árið
1956 og felldu þau hugi saman, hann var danskur að ætt og uppruna, fæddur í
Skjern á Jótlandi þann 27. nóvember 1930, og hafði flutt til íslands ári fyrr. Þau
gengu í hjónaband 29. júní 1958, og fæddust þeim börnin tvö, þau Hermann f.
1959 og býr í Reykjavík og Kristín Ragnheiður f. 1960, bóndi í Austvaðsholti.
Arin sem í hönd fóru voru ár barnauppeldis og fjölskyldulífs, húsnæðiskaupa í
Hátúninu þar sem þau bjuggu lengst af og lífsstarfs. Guðrún var hlý og nærgætin
móðir, umhyggjusöm og lét sér annt um börnin sín sem nutu móðurkærleika
hennar í ríkum mæli. Samskiptin við afkomendurna og ástvini, gæfa þeirra og
gleði, var helsta yndi hennar og áhugamál, og fyrir þau öll var gott að eiga hana
að, því hún var einstaklega ættrækin og trygglynd manneskja. Þær mæðgur, hún
og móðir hennar, voru sérlega nánar og samrýndar og milli þeirra ósvikinn kær-
leikur, og aldrei leið sá dagur meðan móðir hennar var á lífi, að þær hefðu ekki
samband sín á milli, - ef þær hittust ekki, þá hringdust þær á.
Hún var mikil hagleikskona og allt lék í höndum hennar hvort sem um var að
ræða saumaskap eða handavinnu. A þeim tímum sem hún hafði börn í bæ, voru
fötin saumuð heima og þar brást Guðrúnu ekki bogalistin, enda starfaði hún mörg
sumur í fríum sínum á saumastofu. Seinni árin þegar börnin voru flogin úr hreiðri
og heimilisstörfin orðin léttari og umfangsminni, naut hún þess að fást við hann-
yrðir og útsaum ýmiskonar. Þau hjónin ferðuðust rnikið hér innanlands ásamt
börnunum og nutu þess bæði vel, enda rætur Guðrúnar utan af landi og ekki síst
voru bernskustöðvarnar henni kærar og allar minningarnar þeim tengdar.
Alúð, góðmennska og hlýleiki voru helstu einkenni hennar, því Guðrún var
góð kona, ljúf, æðrulaus og sönn og bjó yfir miklu jafnaðargeði. Hún var næm á
mannlegar tilfinningar og börn hændust að henni. Samskiptin við þessa hjarta-
hlýju konu hafa verið dýrmæt reynsla fyrir allan þann stóra barnahóp sem í gegn-
um tíðina var undir hennar verndarvæng. Hún var hin hlýja fóstra og fræðari sem
ávallt var hægt að reiða sig á.
Þau hjón bjuggu í Reykjavík allt til ársins 1979 að þau fluttu á Hvolsvöll, fyrst
að Norðurgarði 9 en síðan á Kirkjuhvol þar sem þau hugðust eyða ævikvöldinu,
því aldurinn færðist yfir. Þar andaðist Alfreð á gamlársdag árið 2000.
-172-